Half oktober zijn we voor het eerst een paar dagen met onze pas aangeschafte buscamper op pad geweest (meer over onze buscampertochten vind je trouwens hier). We hopen daar nog veel tochten mee te maken. De bestemming was het Lauwersmeergebied. Al jaren hoop ik een zeearend te zien en te kunnen fotograferen. Alhoewel zeearenden niet eens zo ver van ons huis dit jaar zelfs hebben gebroed bij het Zuidlaardermeer, ik zag er nog nooit eentje vliegen. Hoe vaak ik niet in dat gebied ben geweest, echt ongelooflijk. Het gebeurde dat ik, terwijl ik net thuis was van een tochtje, even later op waarneming.nl zag dat er een zeearend gemeld was. Daar waar ik dus net geweest was! Zo frustrerend 😉

Maar goed, nu we wat meer uren rond het Lauwersmeer verbleven, was de kans in mijn ogen groter. Het weer leek goed volgens de voorspellingen, maar ja, die zitten er wel vaker naast. Toen we van huis gingen scheen de zon en het werd steeds bewolkter. Maar dat mocht de pret niet drukken, vogels zijn er altijd wel te zien.  Veel kuifeenden zagen we bijvoorbeeld, hier een mannetje nog niet helemaal op kleur:

De grote mantelmeeuw is de grootste meeuw ter wereld. We zien deze soort vooral langs de kusten van Engeland, IJsland en Noorwegen maar dus ook in ons eigen land! Hij valt op omdat ‘ie zo groot is, maar de roze poten zijn ook duidelijk herkenbaar:

Ik zag ook een aalscholver die zijn naam eer aandeed, hij worstelde met een paling:

Het duurde echt even voordat hij deze had weggewerkt. We hebben op verschillende plekken langs het Lauwersmeer gestaan. Op een gegeven moment, aan de Friese kant, hadden we een mooie plek gevonden en we besloten daar een poosje te blijven. Er waren veel vogels te zien in het water en ik nam de tijd om daar rustig naar te kijken door de telescoop. Daardoor zag ik dus niet wat er in de lucht vloog. Totdat ineens alle ganzen opvlogen en dan denk je: wat is dit…

Nou, dat was dus een zeearend! En ik zag ‘m (weer) niet! Tussen alle ganzen viel hij mij niet op. Maar hij vloog er net boven, hoe dom. En mijn ega maar roepen: dáár, dáár! Maar gelukkig hebben we de foto’s nog ;-). Bij deze mijn eerste (onbewuste) foto van een zeearend. De betere foto moet nog gemaakt worden, hij vloog op grote afstand. Maar duidelijk herkenbaar en we hebben er maar liefst 3 gezien! Het bleek een paar te zijn met 1 jong. Twee zaten er ver aan de overkant in een boom:

Natuurlijk is dit geen beste foto, maar om even aan te geven dat ze heel ver weg zaten. Dit is een forse uitsnede van de gehele foto. Door de telescoop zagen we ze veel beter. Terwijl er dus twee in die boom zaten kwam de derde dichterbij. Deze heb ik gelukkig beter zichtbaar op de foto gekregen. Volgens een andere vogelaar gaat het hier om het jong. Die is dus nog niet volledig op kleur. De snavel is nog niet geel en de staart nog niet wit.

Al met al was het even echt genieten! Eindelijk een zeearend toe kunnen voegen aan mijn soortenlijst. Verder zagen we nog twee buizerds bij elkaar vliegen:

En nog geen minuut later zag ik:

jawel… wéér een zeearend. Eindelijk herken ik ‘m!

Later in de middag gingen we maar eens een eindje verder. We hebben een stukje door een bos gewandeld. Mooi hoe de bladeren verkleuren en hoe het licht er doorheen valt:

Sommige kleuren knallen er echt uit:

Kleur in laagjes:

En zo kwam er een einde aan onze 2-daagse rond het Lauwersmeer. Het is voor herhaling vatbaar en dan wat langer zodat we hopelijk betere foto’s kunnen maken van de zeearend(en). Zo gaat dat met vogels fotograferen, je wilt altijd meer en beter 😉