Een tijdje terug was er een fotowedstrijd uitgeroepen door de Stichting 250/400. Veel mensen zullen zich afvragen wat dat betekent, 250/400. Daar gaat een stukje geschiedenis aan vooraf en dat kunt u lezen op genoemde website onder het kopje ‘historie’.
Kort samengevat is het 400 jaar geleden dat de Semslinie werd getrokken, de grens tussen toendertijd Drenthe en Westerwolde, nu de Provincies Drenthe en Groningen. Ook is het dit jaar 250 jaar geleden dat Het Stadskanaal is gegraven van Bareveld tot de Duitse grens bij Ter Apel, evenwijdig aan de Semslinie. Men heeft er bijna 100 jaar over gedaan want het gebeurde geheel handmatig op de schop! Hoef je tegenwoordig niet mee aan te komen…
Het had allemaal te maken met de turfafgraving van die tijd. Turf moest worden afgevoerd uit de Drentse Monden via het nieuwe Stadskanaal naar Groningen.
Het Stadskanaal gezien vanaf het vierde verlaat (Sapsverlaat) in Musselkanaal. Deze foto heb ik gemaakt in 2010. Klik voor grotere weergave.
Aangezien ik geboren en getogen ben in dit gebied, spreekt het hele gebeuren rond dit jubileum mij erg aan. Daarom heb ik meegedaan aan de fotowedstrijd en 1 van mijn foto’s is uitgekozen voor de expositie die bestaat uit 30 foto’s. Er waren bijna 90 inzendingen dus ik vind het erg leuk dat 1 van mijn foto’s ook geselecteerd is, het gaat om deze:
Bloembollen in de Veenkoloniën
Bloembollenvelden kennen we vooral van de bollenstreek in ons land, vooral Noord-Holland. In onze omgeving zijn er sinds een aantal jaren boeren die ook bloembollen kweken. De foto heb ik gemaakt in 2e Exloërmond, het dorp waar ik geboren ben. In de Veenkoloniën worden vooral aardappelen, bieten, maïs en granen verbouwd maar het is natuurlijk prachtig om deze kleurrijke bloemenvelden te zien bloeien.
De expositie van de 30 gekozen foto’s is in de polikliniek van het Refaja Ziekenhuis in Stadskanaal te zien tot 28 augustus.
Met het warme weer van de afgelopen week kom je tot weinig activiteiten als dat niet echt nodig is. Al zittend in de tuin viel mijn oog dan ook steeds op insecten die op de bloemen zitten. Graag zou ik wat meer vlinders in de tuin zien, dat is dit jaar tot nu toe echt veel minder dan anders. Wij doen er van alles aan, zoals nieuwe planten gekocht die vlinder- en insectenlokkend zouden zijn. De planten hebben we nu een week, maar het werkt wel! Heel veel bijen en allerlei vliegen. Ik ken ze niet van naam meestal. Vlinders komen langzamerhand ook wat meer. Wat erg leuk was afgelopen zondag, was een kolibrievlinder te zien! Boven de nieuwe verbena (ook vlinderlokkend dus!) zag ik ‘m vliegen. Gauw foto’s gemaakt. Het beestje is zó snel… maar gelukkig wel een paar duidelijke foto’s kunnen maken (voor een grotere weergave: klik even op de foto’s):
Je ziet hier goed hoe hij zich met de snelle vleugelbeweging in balans houdt boven de bloem. Met de lange roltong haalt hij nectar uit de bloemkelken. Deze dagactieve nachtvlinder komt uit Zuid-Europa. Plant zich hier voort en de meesten vliegen in het najaar weer terug.
Op de margrieten zitten steeds verschillende insecten, waaronder deze vlieg. Leuk om te experimenteren met de macrolens.
Ik vind het een uitdaging om de facetogen zo scherp mogelijk te krijgen bij insecten. Maar allerlei factoren maken dat moeilijk, vooral als je buiten foto’s maakt. De wind is dan vooral een spelbreker. Verder zijn de insecten natuurlijk erg beweeglijk, dus dat is ook lastig. Bij deze bessenzweefvlieg is het me redelijk gelukt, ondanks de beperkte scherptediepte. Want voor de verandering had ik het diafragma van de macrolens helemaal open, op 2.8, om een mooie onscherpe achtergrond te krijgen en de onscherpte geeft een wat dromerig beeld aan de bloemen.
Hier zie je hoe hij met z’n tong de bloemen aftast op zoek naar nectar.
Afgelopen week was er ook nog een mooie libel, een platbuik vrouwtje:
Sinds kort heb ik weer een abonnement op het dierenpark Emmen. Leuk om af en toe heen te gaan en foto’s te maken. Als kind kwam ik er al en dat is toch heel wat jaren geleden. De dierentuin verhuist volgend jaar naar een plek buiten het centrum en daar wordt druk aan gewerkt. Een hele verandering dus. Sommige diersoorten gaan niet mee naar de nieuwe plek en anderen zijn er juist voor aangeschaft, zoals de 2 ijsberen. In het nieuwe park wordt alles ingericht naar leefgebied en klimaat. Meer info over ‘Wildlands’, de nieuwe naam van het park, lees je op de website van Dierenpark Emmen.
-klik op de foto’s om ze in een grotere weergave te zien-
Zaterdag 4 juli komen de ijsberen officieel voor het eerst buiten, maar er wordt nu al af en toe geoefend. Laat ik dat nou net gezien hebben! Dus mooi foto’s kunnen maken want het was eerst nog vrij rustig qua bezoekers. Op een gegeven moment kwamen er complete schoolklassen dus toen was het niet leuk meer.
De ijsberen zijn beide van het vrouwelijk geslacht, de een is 1,5 jaar jong en de ander 2,5 jaar. Ze zwommen lekker hun rondjes en af en toe klommen ze op de rotsen.
Als ze het water uitkomen vliegen de druppels in het rond:
Ik vind het indrukwekkende dieren en schitterend om te zien!
In het park zijn ook olifanten, waaronder een paar jongen. Daarvoor ga ik nog een keer opnieuw om foto’s te maken. Nu had ik een telelens er op en kwam ik er te dicht bij. Steeds lenzen wisselen is niet zo handig en er is ook geen haast bij. Emmen is maar een half uurtje rijden dus goed te doen.
In de Zuid-Amerikaanse vogeltuin tref je allerlei soorten. Sommige vogels gedragen zich als bezoekers en bekijken hun soortgenoten vanaf de zijlijn 😉
De prairiehondjes kun je ook uren naar kijken. Er was er één bezig met een ontsnappingspoging:
Op de savanne zocht ik het jongste zebrapaardje maar kon ik niet zo vinden. Wel zag ik dit wat oudere veulen met moeder:
In Emmen zijn geen tijgers meer, maar wel jaguars. De zwarte Mowgli lag door zijn spleetogen te loeren:
Dit was een greep uit de foto’s die ik in een paar uur gemaakt heb. Bij een volgend bezoek komen er vast ook andere dieren in beeld.
Als je terugkomt van een weekje vakantie heb je altijd veel te doen. In eerste instantie het uitzoeken van de mooiste foto’s en verder nog veel huishoudelijke dingen natuurlijk. Daarna waren er in de familie een aantal grieppatiënten en daardoor komt de fotografie even op een lager pitje te staan. Maar foto’s lopen niet weg dus met het slechte weer van de afgelopen tijd was het niet moeilijk om binnen te zitten en af en toe met de foto’s aan de slag te gaan.
Klik op de foto’s voor een grotere weergave
Tijdens onze laatste volledige dag in de Harz kwamen we na het vogelpark langs een stuwmeer. Er was een grote parkeerplaats met veel auto’s en motoren, dus we dachten wel dat er iets te zien zou zijn. Eerst hebben we een grote groep Duitse motorrijders op de foto gezet en naderhand per e-mail hun de foto’s toegestuurd. Dit waardeerden ze erg, het is toch even mooier dan foto’s met een telefoon gemaakt. Het stuwmeer was indrukwekkend groot en je had er een prachtig uitzicht vanaf de dam. De dam op zich is 500 meter lang en je loopt er dus overheen naar de andere kant, en weer terug. Hieronder zie je een bekken aan de andere kant van de dam.
Klik op de foto’s voor een groter weergave en om alle foto’s in dit blog door te bladeren.
Het meer op zich is 3 kilometer lang en het water is bestemd als drinkwater. In het verleden was dit de grootste drinkwatervoorziening van het land en nu nog voor de regio’s Göttingen en Hannover. Watersport is daarom niet toegestaan, vissen mag wel. Er wordt in de stuw ook elektriciteit opgewekt. Het uitzicht vanaf de dam:
Ik was druk bezig met het maken van foto’s voor een panorama. Daarvoor moet je opletten dat je bij elke foto dezelfde instellingen hebt want anders krijg je verschillen in je foto’s en dan lukt het samenvoegen niet. Handmatig instellen dus. Hierdoor lette ik niet op de lucht waar op dat moment een rode wouw vloog! Gelukkig attendeerde mijn ega mij er op, zodat ik de vogel nog gauw kon vastleggen. Helaas had ik mijn telelens er toen niet op en stond de scherpstelling op handmatig met dus geen al te best resultaat. Met de cropfactor van mijn camera er bij gerekend kwam ik op 120 mm. Maar een rode wouw (en de zwarte ook) is goed te herkennen aan de gevorkte staart, wat gelukkig duidelijk te zien is.
Handmatig op 75 mm, 1/200 sec. bij F8, iso 100
Ook al is het geen topfoto en heb ik een flinke crop toegepast, toch vind ik het altijd indrukwekkend om zo’n roofvogel te zien. Ooit zag ik er één in Stadskanaal vliegen, maar ook daarvan heb ik helaas geen beste foto.
Aan het eind van die dag zag ik vanaf ons balkon een mooie zonsondergang en een half uur nadat de zon onder was waren er nog prachtige kleuren in de lucht te zien:
De volgende dag moesten wij voor 11 uur het hotel verlaten en bezochten we nog even een nabijgelegen stadje om wat boodschappen te doen. Daar ging ik helaas languit (voorover) in de parkeergarage wat mij een flinke bloedneus en achteraf veel blauwe plekken heeft opgeleverd. Zelfs nu, drie weken later, voel ik het nog. Maar het had erger gekund, dat is een feit. Je kunt toch lelijk vallen door een schuin aflopende vloer die je niet op tijd in de gaten hebt.
Eenmaal goed en wel onder begeleiding van Tom weer richting huis kregen we net buiten de stad weer die mooie koolzaadvelden in het zicht. We konden bij een stoplicht even van de weg af en zodoende hadden we bijna direct een uur vertraging doordat we nog even tussen het koolzaad aan het fotograferen zijn gegaan. Het rook ook nog eens heerlijk. Een mooie afsluiter van onze vakantie. De hele week had ik gehoopt dicht bij die velden te kunnen komen, en dan lukt het nog op de valreep ook. Dat was echt genieten.
Hier in Noord-Oost Nederland is koolzaad niets vreemds, we zien het elk jaar wel. Maar de glooiing in het landschap van de Harz doet het net even beter vind ik dan de grote vlakke vlaktes hier in Nederland.
Zo kom ik dan aan het einde van ons vakantieverslagje. Hierna weer verder met andere dingen. Bedankt voor het lezen!
