Lang niets geschreven hier. Soms krijg je onverwachts met omstandigheden te maken die je dagelijkse bezigheden volledig overhoop gooien. Bij ons werden we eerst opgeschrikt door schoonvader die bij een val een heup brak. Operatie en revalidatie volgde. Maar 12 dagen na zijn val is plotseling schoonmoeder overleden. Inmiddels zijn we al weer zes weken verder in de tijd en is er heel veel gebeurd. Na de begrafenis kwam het moment in zicht dat de revalidatie van schoonvader klaar zou zijn. Toen bleek dat hij toch liever dichter bij ons in de buurt wilde wonen hebben we alles op alles gezet om dat voor elkaar te krijgen. En het is gelukt, dankzij het feit dat er meerdere appartementen in het verzorgingshuis vrij waren. Binnen no time hadden we de sleutel en dankzij de medewerkers van de meubelzaak in het dorp konden we hem direct na zijn revalidatie verhuizen. Hij woont nu bij ons in het dorp met de juiste verzorging om zich heen. Gezellig bij andere ouderen in plaats van alleen in een leeg huis. Nu komen we met elkaar weer wat tot rust. Tussendoor zijn wij natuurlijk wel bezig om het ouderlijk huis van mijn ega leeg te maken. Daar komt ook heel wat bij kijken, maar hoeft niet hals over kop. Tenminste zolang er zich nog geen koper aandient. Tijd om adem te halen weer en dan ontdek je dat om je heen alles natuurlijk gewoon doorgegaan is. Inmiddels is het herfst geworden. Voor mij betekent het dat ik later dan normaal het bos in gegaan ben om eens paddenstoelen te fotograferen. We hadden zaterdag een excursie met de fotoclub en dankzij de gids kon ik 18 nieuwe soorten aan mijn album toevoegen! Heerlijk om weer buiten te zijn, frisse lucht in te ademen en zo te ontspannen. Als het wat minder vochtig zou worden buiten, dan valt er nog veel te genieten.
Als je terugkomt van een weekje vakantie heb je altijd veel te doen. In eerste instantie het uitzoeken van de mooiste foto’s en verder nog veel huishoudelijke dingen natuurlijk. Daarna waren er in de familie een aantal grieppatiënten en daardoor komt de fotografie even op een lager pitje te staan. Maar foto’s lopen niet weg dus met het slechte weer van de afgelopen tijd was het niet moeilijk om binnen te zitten en af en toe met de foto’s aan de slag te gaan.
Klik op de foto’s voor een grotere weergave
Tijdens onze laatste volledige dag in de Harz kwamen we na het vogelpark langs een stuwmeer. Er was een grote parkeerplaats met veel auto’s en motoren, dus we dachten wel dat er iets te zien zou zijn. Eerst hebben we een grote groep Duitse motorrijders op de foto gezet en naderhand per e-mail hun de foto’s toegestuurd. Dit waardeerden ze erg, het is toch even mooier dan foto’s met een telefoon gemaakt. Het stuwmeer was indrukwekkend groot en je had er een prachtig uitzicht vanaf de dam. De dam op zich is 500 meter lang en je loopt er dus overheen naar de andere kant, en weer terug. Hieronder zie je een bekken aan de andere kant van de dam.
Klik op de foto’s voor een groter weergave en om alle foto’s in dit blog door te bladeren.
Het meer op zich is 3 kilometer lang en het water is bestemd als drinkwater. In het verleden was dit de grootste drinkwatervoorziening van het land en nu nog voor de regio’s Göttingen en Hannover. Watersport is daarom niet toegestaan, vissen mag wel. Er wordt in de stuw ook elektriciteit opgewekt. Het uitzicht vanaf de dam:
Ik was druk bezig met het maken van foto’s voor een panorama. Daarvoor moet je opletten dat je bij elke foto dezelfde instellingen hebt want anders krijg je verschillen in je foto’s en dan lukt het samenvoegen niet. Handmatig instellen dus. Hierdoor lette ik niet op de lucht waar op dat moment een rode wouw vloog! Gelukkig attendeerde mijn ega mij er op, zodat ik de vogel nog gauw kon vastleggen. Helaas had ik mijn telelens er toen niet op en stond de scherpstelling op handmatig met dus geen al te best resultaat. Met de cropfactor van mijn camera er bij gerekend kwam ik op 120 mm. Maar een rode wouw (en de zwarte ook) is goed te herkennen aan de gevorkte staart, wat gelukkig duidelijk te zien is.
Handmatig op 75 mm, 1/200 sec. bij F8, iso 100
Ook al is het geen topfoto en heb ik een flinke crop toegepast, toch vind ik het altijd indrukwekkend om zo’n roofvogel te zien. Ooit zag ik er één in Stadskanaal vliegen, maar ook daarvan heb ik helaas geen beste foto.
Aan het eind van die dag zag ik vanaf ons balkon een mooie zonsondergang en een half uur nadat de zon onder was waren er nog prachtige kleuren in de lucht te zien:
De volgende dag moesten wij voor 11 uur het hotel verlaten en bezochten we nog even een nabijgelegen stadje om wat boodschappen te doen. Daar ging ik helaas languit (voorover) in de parkeergarage wat mij een flinke bloedneus en achteraf veel blauwe plekken heeft opgeleverd. Zelfs nu, drie weken later, voel ik het nog. Maar het had erger gekund, dat is een feit. Je kunt toch lelijk vallen door een schuin aflopende vloer die je niet op tijd in de gaten hebt.
Eenmaal goed en wel onder begeleiding van Tom weer richting huis kregen we net buiten de stad weer die mooie koolzaadvelden in het zicht. We konden bij een stoplicht even van de weg af en zodoende hadden we bijna direct een uur vertraging doordat we nog even tussen het koolzaad aan het fotograferen zijn gegaan. Het rook ook nog eens heerlijk. Een mooie afsluiter van onze vakantie. De hele week had ik gehoopt dicht bij die velden te kunnen komen, en dan lukt het nog op de valreep ook. Dat was echt genieten.
Hier in Noord-Oost Nederland is koolzaad niets vreemds, we zien het elk jaar wel. Maar de glooiing in het landschap van de Harz doet het net even beter vind ik dan de grote vlakke vlaktes hier in Nederland.
Zo kom ik dan aan het einde van ons vakantieverslagje. Hierna weer verder met andere dingen. Bedankt voor het lezen!
Af en toe er even tussenuit als dat mogelijk is, doet een mens goed. Wij zijn een paar dagen naar Terschelling geweest. Alleen al het varen is voor mij vakantie! De komende tijd een impressie van wat we zoal gezien hebben.
Boten op de Waddenzee.
Een kokmeeuw boven de Waddenzee.
Als er wat te eten valt zijn de meeuwen er als de kippen bij:
De golven en hoge snelheid zorgen voor opspattend water bij dit bootje:
Een visdiefje op zoek naar vis:
Toen we op ons vakantieadres arriveerden zat dit heggenmusje al een vrolijk lied voor ons te zingen:
Ook een konijntje was regelmatig in de buurt, toch leuke beestjes zo in het wild. Op Terschelling bleken er momenteel wel heel veel konijnen te zijn. In de duinen zagen we ze dan ook heel erg veel.
Op 21 juni zijn onze eerste kleinkinderen geboren: Mark en Lisa, geweldig! Ze wonen dichtbij en zodoende kan ik voor onze dochter wat hand- en spandiensten verrichten. Na een keizersnee en een aantal keren borstontsteking ben je als kersverse moeder van een tweeling zo maar niet weer de oude! Op dit moment zit ik weer met 1 hand in verband vanwege een injectie in de pezen van mijn linkerhand en van de reumatoloog mag ik er tot donderdag niets mee doen… Dat voelt als huisarrest maar geeft mij ook even de gelegenheid mijn weblog bij te werken. Met 1 hand gaat dat erg langzaam, maar toch! De baby’s doen het goed en halen hun achterstand qua gewicht behoorlijk in. In de periode voor de geboorte is onze jongste dochter ook uit huis gaan wonen en daardoor kreeg ik een vaste plek voor mijn naaimachine. Erg leuk om dan wat voor die kleintjes te maken natuurlijk. Behalve een stapel spuugdoekjes heb ik van die wrappers gemaakt, erg handig in de kinderwagen. Het zijn eigenlijk een soort omslagdoeken waar je een capuchon in kunt maken maar je kunt ze ook op de grond als speelkleed gebruiken.
