We zijn een week naar Portugal geweest. Terwijl de herfst qua weersomstandigheden z’n intrede deed in Nederland, genoten wij van temperaturen tussen 24 en 38 graden! Zelfs bij 38 graden is het nog heerlijk daar. Het is ongelooflijk hoe dat voelt, dat je dan even een paar dagen geen pijn hebt vergeleken met het klimaat in eigen land. We zijn deze keer geland op vliegveld Lissabon. Ons eerste overnachtingsadres was in Óbidos. Omdat we mooi op tijd aankwamen hadden we nog de hele dag voordat we in ons hotel verwacht werden. Van tevoren had ik uitgezocht wat we dan die dag zouden kunnen doen. Al gauw bleek de stad Sintra aantrekkelijk vanwege de bijzonder gebouwen en kastelen. Helaas was het daar zó ontzettend druk dat we geen plek voor de auto konden vinden. Er liepen muziekkorpsen rond en de straten waren vol mensen. Dus hebben we na een paar rondjes Sintra gauw weer verlaten. We zijn langs de kust omhoog gereden, altijd mooi om langs de kust van de Atlantische Oceaan te staan:
Straatfotografie vind ik ook leuk, in dit geval ligt een man druk gebarend op een bankje te bellen:
Later op de dag kwamen we aan in Óbidos, een leuk dorpje wat voor een deel binnen kasteelmuren ligt, vooral veel winkeltjes zijn daar te vinden net als veel kerkjes.
Het hotel was een apart verhaal, het heet ‘The Literary Man’ en je ziet er overal boeken, erg leuk opgezet:
Zelfs in het restaurant lag er op elke tafel een boek. Ik heb daar geen foto’s gemaakt omdat er op dat moment mensen zaten te eten.
Vanuit dit hotel hebben we de volgende dag een uitstapje gemaakt naar Peniche, een oud vissersdorp, voormalig vestingstadje en een schiereiland waar ook een fort te bezichtigen was.
Het fort heeft dienst gedaan als gevangenis en die sfeer was nog duidelijk te proeven. We hebben op een binnenplaats gestaan die als luchtplaats heeft gediend en het was een heel apart gevoel. De muren kwamen op je af. In de vensterbank stonden allemaal schoenen als een soort kunstproject:
We hebben de route langs de kust van het schiereiland gereden en kwamen mooie plekjes tegen met uitzicht op de Berlengas eilanden:
Carbo Carvoeiro
Op de landtong Papoa zijn we ook geweest. Het blijkt een ideale plek voor surfers vanwege de krachtige hoge golven.
Om bij het uiterste punt te komen moest je wel een lastige wandeling maken. Het pad was niet heel goed begaanbaar maar we hebben het gered. Het uitzicht was geweldig. Helaas tref je ook hier weer ontzettend veel ‘steenmannetjes’ aan, gestapelde stenen door mensen neergezet. Ik sprak met een groepje jonge mensen waarvan er één jongen druk bezig was de stapeltjes om te schoppen. Toen ik er naar keek vroeg een meisje mij of ik wel wist waarom hij dat deed. Ik zei nee, en ze legde uit dat het totaal niet in de omgeving paste. Dat het niet natuurlijk is en dat mensen er eens mee moeten ophouden. Ik zei dat ik het wel met haar eens was, maar dat je het wereldwijd ziet en dat het niet eenvoudig zal zijn om dit ooit weer uit te bannen! Het is onbekend wie er ooit mee is begonnen en veel mensen gebruiken het symbolisch om een wens te doen…
Vanaf Texel zijn we met een boottocht geweest naar de Razende Bol, een eiland in de Noordzee, dat eigenlijk ‘Noorderhaaks’ heet maar de Tesselaars hebben het de Razende Bol genoemd. Op dit eiland leven twee soorten zeehonden, de gewone zeehond en de grijze zeehond. Het varen op zich was al een avontuur want het ging lekker snel met die boot. Zodanig dat de mensen die op de achterhoeken zaten, flink nat werden door het opspattende water.
Foto’s maken tijdens het varen was niet eenvoudig want er stond veel wind dus veel golven! Het leuke was dat op bovenstaande foto links boven de keet te zien is waar wij een week gebivakkeerd hebben als vrijwillige vogelwachters. We kijken hier dus de Mokbaai in.
De zeehonden lagen breeduit op de zandbank, schitterend om te zien, zó veel!
De grijze zeehonden hebben een spitsere kop en zijn ook groter.
Ze zijn gewoon nieuwsgierig ook, sommige komen dicht achter de boot om mensen te kijken 😉
Relaxen…
Ze hebben daar alle rust en ruimte!
We zagen donkere en lichte soorten:
Het was een prachtige tocht! Hierna zijn we nog naar Ecomare gegaan. We hadden in het nieuws gehoord dat er een papegaaiduiker was opgevangen. Deze vogels hebben een bijzonder mooi koppie en leven in de Atlantische Oceaan vooral op rotsen. Dat er in Nederland een papegaaiduiker te zien is, is dus heel bijzonder.
Maar de vogel zat helaas met de rug naar ons toe. Dus gingen we eerst maar koffie drinken want in het hokje er naast was ook alles in diepe rust:
Na de koffie zat de papegaaiduiker nog net zo, dus gingen we verder naar de Jan-van-genten, bijzondere naam voor bijzonder vogels:
Nogmaals naar de papegaaiduiker en warempel, hij zat niet meer in het hoekje… Wij op de knieën voor het hokje en zo zagen we hem heerlijk onder de warmtelamp staan. Hij oefende z’n vleugels even en poetste daarna z’n veren:
Gelukkig is deze vogel goed opgeknapt want een week later hebben ze hem weer vrij kunnen laten!
Wij hadden onze fietsen mee naar Texel. Het is fijn om lekker te fietsen als je niet van wandelen houdt ;-). Je komt toch even langs andere paden dan met de auto. Zo gingen we een dag op stap op de fiets en hebben we onder andere bij het uitkijkpunt van De Slufter gekeken. Daar was een kleine zilverreiger bezig vis te vangen en hij haalde daarbij allerlei capriolen uit. Een kleine zilverreiger herken je trouwens aan z’n gele voetjes:
En met een visje:
Het was prachtig om te zien hoe de bloeiende lamsoor kleur gaf aan het gebied:
Er zaten veel goud- en zilverplevieren, scholeksters, kokmeeuwen en grote sterns. De oeverzwaluwen vlogen af en aan we zagen later nog een tweede kleine zilverreiger! Toen we verder fietsten zag mijn ega ineens een blauwe kiekendief man. We stonden net bij een uitkijkpunt bij de Muy. Snel een foto gemaakt:
en toen was hij al weer uit beeld achter de duinen. Ineens zag ik ‘m zitten op een duintop. Gauw weer van de fiets en nogmaals geprobeerd foto’s te maken:
Hij zat natuurlijk ver weg, maar o wat is het een prachtige vogel!
Toen keerde hij ons de rug toe ;-). We gingen weer verder en stapten van de fiets als we wat leuks zagen. Bij een plasje viel me deze jonge kokmeeuw op, het is gewoon goed kijken naar wat het nou voor vogel is, ik dacht eerst dat het een jonge steenloper was… De jonge meeuw-achtigen zien er allemaal zo heel anders uit dan de ouders:
Bij vogelkijkhut Dijkmanshuizen was niet veel te zien, ook hier was het heel erg droog. In het grasland zat een grote Canadese gans met jongen:
Toen we terug fietsen langs de waddenkust lag er een mooie vrouw eider in de zon:
Bij het Wagejot zagen we een jonge grutto, deze is nog niet op kleur:
Verder waren daar vooral nog wat jonge kluten te zien:
Kenmerkend voor kluten is het zwart/witte verenkleed en de opwippende zwarte snavel:
Weer terug langs de dijk zat er een torenvalk met, zo het leek, een prooi:
Even later vloog ‘ie op en bleef mooi voor ons hangen…
We fietsen verder langs het gebied De Schorren:
Even van de fiets om wat foto’s te maken, het is hier zó mooi!!
We zagen al gauw een bruine kiekendief man jagen boven het gebied, we volgden hem tot hij dichterbij was, hier jagend boven de bloeiende lamsoor:
Het was een heerlijke dag om te fietsen. We hebben hier dan ook echt van genoten.
Op de vrijdagochtend was het wat bewolkt en er stond best veel wind. Dat merkten we ‘s nachts al want soms leek het net of we op een schip zaten, zo ging de keet heen en weer 😉 Later werd het prachtig weer en dat merkten we gelijk weer aan de bezoeken. Deze dag hebben we een groep Italianen ontmoet en gesproken. Toen we zelf verder het gebied ingingen bleek er een mevrouw van het pad te zijn gegaan om te fotograferen. Dat mag niet, dus we hebben haar er op gewezen. Later zagen we twee heren op leeftijd ook ergens wandelen waar dat niet was toegestaan, ook hen hebben we aangesproken. Ze gaven aan ‘de weg kwijt’ te zijn geweest. Tja, dat moet je dan geloven hè? Het was wel een dag vol ‘overtredingen’ want er kwam een groep Tuk Tuks langs en die stopten bij ons langs de weg. Snel renden er een paar jongens uit die even in het gebied zouden gaan ‘wildplassen’. Hen daar gauw op gewezen dat het niet mocht. De nood was blijkbaar erg hoog want even later deden ze het toch. Jammer. Kun je dan als jongvolwassen kerel niet je plas een paar uur ophouden? Ook deze dag was het weer leuk om mensen te kunnen laten genieten van de diversiteit aan vogels. Bijvoorbeeld een groenling, zo prachtig gekleurd:
En de bruine kiekendieven die dagelijks meerdere keren een vliegshow gaven. Ze hebben in het gebied jongen gehad die we af en toe ook zagen vliegen. De hele dag waren deze roofvogels te zien:
vrouwman
Deze stormmeeuw kwam ook geregeld kijken:
Op zaterdag kwamen we wat later op gang en zo ook de bezoekers. Vanaf een uur of tien begon het te lopen. Eén van de boswachters kwam nog weer even langs en bracht nieuwe posters om uit te delen. Deze posters waren echt een succes. Men kon aankruisen welke vogels ze gezien hadden op Texel en op de achterkant stond een overzicht van alle uitkijkpunten op het eiland. Ook leuk voor kinderen om soorten te ‘scoren’. Voor kinderen hadden we ook een leuk lees- en doeboekje. Naast vogels zagen we ook regelmatig vlinders, waaronder een heivlinder. Veel meer voorkomend zijn de icarusblauwtjes, hier mannetje en vrouwtje in één beeld:
Het blauw van het mannetje is heel opvallend wanneer hij z’n vleugels open heeft:
Als de avond valt verzamelen de aalscholvers zich weer achter en rondom de plas. Ontelbaar veel aalscholvers, echt honderden…
Vanaf ons uitkijkpunt zagen we de boten van Teso dagelijks meerdere keren heen en weer varen:
We zagen nog wat gierzwaluwen vliegen, die gaan eind juli, begin augustus al weer terug naar Afrika. Het zijn best bijzondere vogels en veel mensen weten niet dat ze niet kunnen lopen. De pootjes zijn heel kort maar met hun nagels kunnen ze zich vastgrijpen. Eigenlijk zijn ze hun hele leven vliegend in de lucht:
Op zondag hadden we een paar flinke regenbuien. Noodgedwongen zaten we daarom even een poosje binnen. Voor het gebied is het water echt nodig, maar je kon niet zien dat er in de Geulplas iets bij gekomen was. Daarvoor was echt veel meer regen nodig.
Zodra het droog was kwam de bezoekersstroom weer op gang. We fietsen ook het gebied langs de Horsmeertjes nog weer in. Onderweg kwamen we politieagenten tegen die op zoek waren naar iemand die het alarmnummer had gebeld. Maar men wist niet waar deze persoon zich bevond. Wij waren op de fiets dus konden we snel het gebied in. Onderweg vroeg ik een paar Duitse mensen of zij iets hadden gezien of gehoord en dat bleek zo te zijn. Ze legden ons uit waar de patiënt zou zitten wachten op hulp. Wij konden daarop de politie weer informeren en zo is na enige tijd toch hulp gekomen voor die persoon. Nog een hele poos later zagen we een soort ambulance voorbij rijden. Al met al heeft het best lang geduurd voor deze persoon kon worden geholpen. We hopen maar dat het allemaal goed afgelopen is.
We hoorden deze dag ineens een ander vogelgeluid. Het bleken grote sterns te zijn die luid roepend in de Mokbaai waren neergestreken, hier tussen de kokmeeuwen. Hun jongen zaten ook her en der, misschien hadden ze daarom zo’n lawaai? Een groenpootruiter liet zich ook mooi zien, samen met een oeverloper en een tureluur:
We zagen ‘s avonds rond 21 uur samen met een paar bezoekers nog een bruine kiekendief man overvliegen met een prooi. Het leek op een jong eendje, gezien de pootjes. Zo gaat dat in de natuur!
Verder liep er nog iemand met een loslopende hond en we hebben uitgelegd dat het niet mocht. Ook zagen we in de Mokbaai aan de overkant 2 kinderen lopen tot het water. Dat mag natuurlijk niet want je verstoort zo de vogels. Ze waren duidelijk van het pad af. Met gebaren de aandacht van de ouders kunnen trekken, het was inmiddels bijna 22.00 uur en schemerig. Deze mensen vertrokken uiteindelijk in langzaam tempo uit het gebied en de grauwe ganzen trokken er weer in:
Op onze laatste ochtend, maandag de 24e, was het bijna windstil. Prachtig om te zien hoe strak het water in de Mokbaai er bij lag en dan die wolkenlucht er boven, gewoon indrukwekkend:
Het werd voor ons tijd om alles weer in te pakken en de boel schoon achter te laten voor onze opvolgers. Die kwamen ons ‘s middags aflossen waarna wij nog een weekje voor ons zelf vakantie vierden op het mooie eiland Texel!
Nog een foto van lepelaars, waarvan de linker een afwijkende kleur heeft. Dit komt volgens de boswachter doordat deze veel voedsel gehad heeft met een hoog caroteen gehalte. Het jong bleef maar bedelen om voer. Grappig om te zien. De lepelaars zaten vrij ver naar achteren in het gebied, dus niet gemakkelijk te fotograferen.
We vonden het een bijzondere ervaring om zo veel mensen, gemiddeld 100 per dag, over de vogels in het gebied te kunnen vertellen. Ook over het gebied zelf en allerlei ander zaken kwamen ook wel ter sprake. Zo troffen we mensen uit Borger, een dorp verder dan waar wij wonen zeg maar. En mensen uit Emmen, ook in de buurt. Heel leuk! Verder al die nationaliteiten die stuk voor stuk blij worden van het zien van lepelaars door een telescoop. Dat is toch geweldig dat we zo mogen genieten van wat de natuur ons te bieden heeft? Heel mooi dat Staatsbosbeheer dit mogelijk maakt op Texel! Meer over Texel en de natuurgebieden daar kun je lezen op de website van Staatsbosbeheer.
