Bij het vertrek uit Évora hebben we nog even het aquaduct ‘De aqua de Prata’ bekeken. Het is gebouwd in de 16e eeuw en erg indrukwekkend:
Net buiten de stad zagen we een roofvogel vliegen, gelukkig konden we direct aan de kant parkeren en ben ik gauw uitgestapt om foto’s te maken. Het bleek dat er ook nog een tweede vogel vloog en het waren dwergarenden! Heel leuk want dat is een nieuwe soort voor mij:
We hadden besloten om onderweg de steencirkel Cromeleque dos Almendres te bekijken. De weg er naartoe was een lang zandpad dwars door plantages met kurkeiken:
De genoemde steencirkel deed natuurlijk denken aan onze mooie Drentse hunebedden. Men noemt deze steencirkel ook wel de tegenpool van Stonehenge. De cirkel van Évora heeft 96 grote stenen en ze staan in een kring op een helling. Deze hebben uiteraard een rijke geschiedenis maar daarover ga ik niet verder uitweiden. Er liepen heel wat toeristen rond en dat maakt het lastig om foto’s te maken waar geen mensen in beeld lopen. Maar met wat geduld en letten op waar je staat is het wel gelukt:
Ik vond het erg indrukwekkend en heb daarom ook wat foto’s in zwart/wit genomen om de sfeer te benadrukken.
Het was leuk om ook nog een koninginnepage tegen te komen:
Na het bezoek aan de steencirkel zijn we ook nog even gestopt bij de alleenstaande menhir. Dat is een grote, vrijstaande steen die je ook kon bekijken. Het pad er naartoe was zodanig dat ik besloot mij niet te wagen aan die wandeling:
Iedereen die er weer vandaan kwam had een gezicht van ‘nou dat was niet echt de moeite waard’. Slechts één grote steen. Dus ik heb niks gemist, ook niet volgens mijn ega. Dus wij gingen weer terug het 4 kilometer lange zandpad af naar de bewoonde wereld. Na een poosje te hebben gereden besloten we wat te gaan eten. Weer terug bij de auto zagen we een man sardientjes staan te grillen. Het was leuk om even te kijken. Hij haalde eerst de sardientjes uit een plastic zak en legde ze op de gril. de foto’s heb ik met mijn telefoon gemaakt:
Ik vroeg hem of ik foto’s mocht maken en toen ging hij er even goed voor staan:
Omdat ik dat niet de mooiste foto’s vind heb ik er nog één genomen met mijn camera die ik gauw uit de auto gehaald heb:
Voor mij zit er een heel verhaal in zo’n foto. Alleen de tekst op zijn shirt al in combinatie met de vuile kleren die hij aanheeft 😉
Uiteindelijk kwamen we aan in de grote stad Lissabon. We vonden het hotel en kwamen terecht op de tiende verdieping. Wát een plek als je hoogtevrees hebt. Maar het uitzicht was wel apart over al die gebouwen. Ook vloog er ongeveer elke 2 minuten een vliegtuig over, maar het geluid (lees: lawaai) viel heel erg mee gelukkig.
Op de vrijdagochtend was het wat bewolkt en er stond best veel wind. Dat merkten we ‘s nachts al want soms leek het net of we op een schip zaten, zo ging de keet heen en weer 😉 Later werd het prachtig weer en dat merkten we gelijk weer aan de bezoeken. Deze dag hebben we een groep Italianen ontmoet en gesproken. Toen we zelf verder het gebied ingingen bleek er een mevrouw van het pad te zijn gegaan om te fotograferen. Dat mag niet, dus we hebben haar er op gewezen. Later zagen we twee heren op leeftijd ook ergens wandelen waar dat niet was toegestaan, ook hen hebben we aangesproken. Ze gaven aan ‘de weg kwijt’ te zijn geweest. Tja, dat moet je dan geloven hè? Het was wel een dag vol ‘overtredingen’ want er kwam een groep Tuk Tuks langs en die stopten bij ons langs de weg. Snel renden er een paar jongens uit die even in het gebied zouden gaan ‘wildplassen’. Hen daar gauw op gewezen dat het niet mocht. De nood was blijkbaar erg hoog want even later deden ze het toch. Jammer. Kun je dan als jongvolwassen kerel niet je plas een paar uur ophouden? Ook deze dag was het weer leuk om mensen te kunnen laten genieten van de diversiteit aan vogels. Bijvoorbeeld een groenling, zo prachtig gekleurd:
En de bruine kiekendieven die dagelijks meerdere keren een vliegshow gaven. Ze hebben in het gebied jongen gehad die we af en toe ook zagen vliegen. De hele dag waren deze roofvogels te zien:
vrouwman
Deze stormmeeuw kwam ook geregeld kijken:
Op zaterdag kwamen we wat later op gang en zo ook de bezoekers. Vanaf een uur of tien begon het te lopen. Eén van de boswachters kwam nog weer even langs en bracht nieuwe posters om uit te delen. Deze posters waren echt een succes. Men kon aankruisen welke vogels ze gezien hadden op Texel en op de achterkant stond een overzicht van alle uitkijkpunten op het eiland. Ook leuk voor kinderen om soorten te ‘scoren’. Voor kinderen hadden we ook een leuk lees- en doeboekje. Naast vogels zagen we ook regelmatig vlinders, waaronder een heivlinder. Veel meer voorkomend zijn de icarusblauwtjes, hier mannetje en vrouwtje in één beeld:
Het blauw van het mannetje is heel opvallend wanneer hij z’n vleugels open heeft:
Als de avond valt verzamelen de aalscholvers zich weer achter en rondom de plas. Ontelbaar veel aalscholvers, echt honderden…
Vanaf ons uitkijkpunt zagen we de boten van Teso dagelijks meerdere keren heen en weer varen:
We zagen nog wat gierzwaluwen vliegen, die gaan eind juli, begin augustus al weer terug naar Afrika. Het zijn best bijzondere vogels en veel mensen weten niet dat ze niet kunnen lopen. De pootjes zijn heel kort maar met hun nagels kunnen ze zich vastgrijpen. Eigenlijk zijn ze hun hele leven vliegend in de lucht:
Op zondag hadden we een paar flinke regenbuien. Noodgedwongen zaten we daarom even een poosje binnen. Voor het gebied is het water echt nodig, maar je kon niet zien dat er in de Geulplas iets bij gekomen was. Daarvoor was echt veel meer regen nodig.
Zodra het droog was kwam de bezoekersstroom weer op gang. We fietsen ook het gebied langs de Horsmeertjes nog weer in. Onderweg kwamen we politieagenten tegen die op zoek waren naar iemand die het alarmnummer had gebeld. Maar men wist niet waar deze persoon zich bevond. Wij waren op de fiets dus konden we snel het gebied in. Onderweg vroeg ik een paar Duitse mensen of zij iets hadden gezien of gehoord en dat bleek zo te zijn. Ze legden ons uit waar de patiënt zou zitten wachten op hulp. Wij konden daarop de politie weer informeren en zo is na enige tijd toch hulp gekomen voor die persoon. Nog een hele poos later zagen we een soort ambulance voorbij rijden. Al met al heeft het best lang geduurd voor deze persoon kon worden geholpen. We hopen maar dat het allemaal goed afgelopen is.
We hoorden deze dag ineens een ander vogelgeluid. Het bleken grote sterns te zijn die luid roepend in de Mokbaai waren neergestreken, hier tussen de kokmeeuwen. Hun jongen zaten ook her en der, misschien hadden ze daarom zo’n lawaai? Een groenpootruiter liet zich ook mooi zien, samen met een oeverloper en een tureluur:
We zagen ‘s avonds rond 21 uur samen met een paar bezoekers nog een bruine kiekendief man overvliegen met een prooi. Het leek op een jong eendje, gezien de pootjes. Zo gaat dat in de natuur!
Verder liep er nog iemand met een loslopende hond en we hebben uitgelegd dat het niet mocht. Ook zagen we in de Mokbaai aan de overkant 2 kinderen lopen tot het water. Dat mag natuurlijk niet want je verstoort zo de vogels. Ze waren duidelijk van het pad af. Met gebaren de aandacht van de ouders kunnen trekken, het was inmiddels bijna 22.00 uur en schemerig. Deze mensen vertrokken uiteindelijk in langzaam tempo uit het gebied en de grauwe ganzen trokken er weer in:
Op onze laatste ochtend, maandag de 24e, was het bijna windstil. Prachtig om te zien hoe strak het water in de Mokbaai er bij lag en dan die wolkenlucht er boven, gewoon indrukwekkend:
Het werd voor ons tijd om alles weer in te pakken en de boel schoon achter te laten voor onze opvolgers. Die kwamen ons ‘s middags aflossen waarna wij nog een weekje voor ons zelf vakantie vierden op het mooie eiland Texel!
Nog een foto van lepelaars, waarvan de linker een afwijkende kleur heeft. Dit komt volgens de boswachter doordat deze veel voedsel gehad heeft met een hoog caroteen gehalte. Het jong bleef maar bedelen om voer. Grappig om te zien. De lepelaars zaten vrij ver naar achteren in het gebied, dus niet gemakkelijk te fotograferen.
We vonden het een bijzondere ervaring om zo veel mensen, gemiddeld 100 per dag, over de vogels in het gebied te kunnen vertellen. Ook over het gebied zelf en allerlei ander zaken kwamen ook wel ter sprake. Zo troffen we mensen uit Borger, een dorp verder dan waar wij wonen zeg maar. En mensen uit Emmen, ook in de buurt. Heel leuk! Verder al die nationaliteiten die stuk voor stuk blij worden van het zien van lepelaars door een telescoop. Dat is toch geweldig dat we zo mogen genieten van wat de natuur ons te bieden heeft? Heel mooi dat Staatsbosbeheer dit mogelijk maakt op Texel! Meer over Texel en de natuurgebieden daar kun je lezen op de website van Staatsbosbeheer.
De tweede dag, dinsdag, waren er al voor 8 uur ‘s ochtends de eerste bezoekers op het uitkijkpunt. De zon scheen en er was weinig wind. Wij hadden eerst gelegenheid te douchen op een nabijgelegen camping. De bedoeling is in zo’n week dat je ongeveer tussen 10 en 16 uur in het gebied zichtbaar aanwezig bent. Na ons ochtendritueel gingen we op de fiets richting de Horsmeertjes. Daar zagen we een blauwborstmannetje en een jong.
Jonge blauwborst
Behalve het verstrekken van informatie over vogels aan de mensen letten we ook een beetje op of men op de paden blijft. Vooral ATB’ ers hebben daar soms wat moeite mee. Tijdens het broedseizoen zijn diverse paden niet toegankelijk en daar is niet altijd begrip voor. Gelukkig hebben de meeste mensen dat wel en zij nemen dan gewoon een andere route.
Aan de overkant van de Geul, langs de Mokbaai, zagen we mensen een poging doen een vlieger op te laten. Dit mislukte en dat was maar goed ook want vliegeren is niet toegestaan in een natuurreservaat waar vogels broeden en rusten. Deze dag spraken we ook mensen helemaal uit Australië, de talenkennis die we hadden opgedaan in onze jeugdjaren kwam nog weer goed van pas ;-). We zijn nog op het meest zuidelijk gelegen strand De Hors geweest. De bezoeken op het uitkijkpunt gingen door tot ongeveer half tien ‘s avonds. We konden 7 vogelsoorten bijschrijven op de lijst.
iPhone foto
Op woensdagochtend waren we wat vroeger wakker. Om een uur of 7 streek er een grote groep grauwe ganzen neer in de Mokbaai. Daartussen zat 1 wit exemplaar en dan gaat je hart sneller kloppen. We hadden namelijk een mevrouw gesproken die ons vertelde dat ze een sneeuwgans dacht te hebben gezien in een ander gebied. Helaas geen foto, maar ze was er vrij zeker van. Maar deze witte gans die wij nu zagen was echt wit en dus ontbraken de zwarte staartveren zoals een sneeuwgans die heeft.
Ook deze dag waren er al vroeg weer bezoekers, ondanks de harde wind. We spraken met mensen uit Engeland en opnieuw met veel Duitsers en landgenoten. In de middag vloog er een politiehelikopter laag over en de lepelaars en aalscholvers raakten er danig van in paniek. Maar het zal wel een reden gehad hebben… Het werd een warme dag en opnieuw konden we een paar nieuwe vogelsoorten bijschrijven op de lijst. Opvallend was het hoe de Geulplas elke dag meer opdroogde. Het was echt heel droog op Texel! ‘s Avonds hebben we nog voor ons zelf een rondje gereden en kwamen we langs De Petten, achter de Mokbaai. Daar zagen we visdiefjes en putters, stormmeeuwen en zilvermeeuwen. Terug bij de keet zaten we nog een poosje bij de Mokbaai. In het gras zag mijn ega parende Sint Jansvlinders. Leuk om nog wat met de macrolens te spelen:
Tegen 22.00 uur streken de grauwe ganzen weer neer op het water. Achter de Geulplas zat op het gras een hele grote groep aalscholvers en een paar lepelaars foerageerden nog wat in het water. Alweer een dag voorbij.
Avond
Op de donderdagochtend kwamen de eerste bezoekers uit Spanje. Het was wat bewolkt en daardoor waren er merkbaar minder bezoekers ‘s ochtends. We zijn weer naar de Horsmeertjes gefietst en toen regende het een beetje. Twee boswachters kwamen even langs en rond de middag hadden we een stevige regenbui die zicht ook duidelijk had aangekondigd:
iPhone foto
Gelukkig voor ons bleef het bij deze ene bui overdag, we hadden echt geen klagen over het weer! De bezoekers kwamen weer vlot opdagen zodra het droog was. De wind was gedraaid en in de Mokbaai stond ook wat meer water. Hier speelt eb en vloed ook een rol maar bij oostenwind komt het water niet zo hoog. Nu waren er gelijk meer steltlopers als goud- en zilverplevieren, grutto’s en rosse grutto’s en wulpen. Deze dag hebben we 2 keer mensen aan moeten spreken dat hun hond aangelijnd moet zijn in dit gebied. Dat geldt ook voor kleine hondjes ‘die nooit iets doen’ 😉 Hondenliefhebbers hebben echt niets te klagen op Texel want in veel delen mag je hond zelfs loslopen. Maar niet in een natuurgebied waar vogels broeden en rusten. Men mag zelfs in veel restaurants en hotels gewoon de hond(en) meenemen. Dus Texel is best ‘hondvriendelijk’.
Af en toe zagen we de vogels in de Mokbaai opvliegen, een wirwar van wulpen, grutto’s, wilde- en bergeenden, scholeksters, meeuwen etc. De oorzaak? Een bruine kiekendief vrouwtje dat laag over het gebied vloog op zoek naar iets eetbaars of gewoon om te pesten?
Even later keerde de rust weer terug en was ook deze dag voorbij.
Vorige week waren mijn ega en ik een week lang vrijwillige vogelwachters op Texel voor Staatsbosbeheer. Voor ons was dat de eerste keer en we vonden het hartstikke leuk! Van te voren wisten we niet precies wat we konden verwachten, dus zagen we er wel een beetje tegenop. Maar het was prachtig om te doen gewoon.
We zaten aan De Geul, bij de Mokbaai, dat is in het zuiden van Texel. ‘s Nachts sliepen we in deze wagen (stapelbed 😉 ) en we konden er in koken en aan tafel zitten schrijven of lezen. Er was een ecotoilet en water, kortom beetje primitief maar wel te doen voor een week.
Het weer was schitterend, op een enkele bui na elke dag droog. Het hele eiland was trouwens erg droog, de meeste buien trokken voorbij. Wat dat betreft is er echt veel regen nodig op het eiland want in veel bekende vogelplekken staat n gewoonweg helemaal geen water. ‘s Avonds was er vaak een mooie zonsondergang en er kwamen vaak nog tot laat mensen langs om naar de vogels te kijken.
In het gebied rond De Geul zitten aalscholver- en lepelaarskolonies. Dat betekent heel veel vogels rondom de plas. Andere soorten die we veel zagen in het gebied waren grauwe ganzen, kneutjes, grasmussen, boom- en graspiepers en nog veel meer. Op een bord beneden bij het informatiebord schreven we dagelijks de soorten bij die we hadden gezien:
Op dit bord kwamen uiteindelijk een dikke 50 soorten te staan. En dan hadden we er ongetwijfeld nog wat soorten gemist. Dus als je van de natuur en of van vogels houdt, is het zeker een mooie plek om te komen kijken. Ons werd regelmatig gevraagd: wat doen jullie nou zoal op een dag, behalve een beetje rondkijken?
Nou, dat kunnen we vertellen. We hebben de hele week een soort logboek bijgehouden:
Dag 1: We arriveerden tegen de middag op de plek van bestemming en hebben ons gesetteld in de ‘keet’. Voordat we goed en wel geïnformeerd waren door boswachter Glenn stond er al een mevrouw aan de deur met de vraag of wij geld konden wisselen voor de verrekijker die op het uitzichtpunt staat. Wij konden niet wisselen, maar we konden haar wel gratis laten kijken door de telescoop die was beschikbaar gesteld door het Vogelinformatiecentrum op Texel, evenals twee verrekijkers. Deze objecten waren een groot succes want de bezoekers konden hiermee veel beter de lepelaars (die favoriet waren) bekijken. Vanwege de schoolvakanties kwamen er ook veel gezinnen met kinderen en voor hen hadden we leuke informatieboekjes waarin ze konden puzzelen, kleuren en spoorzoeken. De bezoekers komen uit diverse landen, waaronder Duitsland, Nederland en België. Alleen al in de eerste middag tellen we bijna 100 bezoekers, dat belooft wat!
Omdat er in het nieuws een bericht verschijnt over het roze water in het Wagejot, gaan we daar ‘s avonds even kijken. We kijken dan tegen de zon in waardoor de roze kleur wat tegenvalt. Het blijkt vooral van bovenaf goed zichtbaar.
Veel mensen hebben helaas de brutaliteit om dwars door het gebied naar de overkant te lopen om vanaf de dijk op het water te kijken. Dat gaat ons te ver en we blijven netjes op de weg. Op onze foto’s is de roze kleur toch enigszins zichtbaar:
Al gauw zit onze eerste dag er al op en gaan we moe maar voldaan slapen.
