Soms heb je van die dagen… kreeg vanmorgen het bericht dat een buurman van ons gaat sterven. Hij was al lange tijd ziek maar de laatste weken ging het hard achteruit. Vorige week hebben we afscheid van hem genomen en daarna zwaaiden we nog wel eens voor het raam. Een tijdje terug hadden we het met hem over kennis van vogels. Toen vertelde hij het grapje dat Amsterdammers slechts twee soorten vogels kennen: sijsjes en drijfsijsjes….  Terwijl ik daar aan denk en mij een kop koffie pak, zie ik dit:

een sijssie…. ik zie het maar als een laatste groet…

Terwijl ik door de berichten van mijn blog zat te bladeren, dacht ik ineens weer aan mijn eerste blog van dit jaar. Je weet wel (als je meeleest), over mijn goede voornemen. Eventueel kun je het hier alsnog lezen.  Er zijn nu drie maanden voorbij en ik heb zowaar wat resultaat geboekt: -7 kg. Dat kreeg ik te horen bij de longarts waar ik inmiddels volledig door de molen ben gehaald. Resultaat van al die onderzoeken is dan dat ik nu weet dat ik zowel astma als slaapapneu heb. Best wel even balen eigenlijk, voor de astma heb ik een inhalator gekregen. Daarmee ben je weken onderweg om een goede dosering te vinden. De slaapapneu weet ik sinds een week. Hiervoor krijg ik een apparaatje wat mij gaat triggeren als ik op de rug dreig te gaan liggen tijdens mijn slaap. Ben benieuwd…

Verder kamp ik al vier maanden met een slijmbeursontsteking in een heup. Ontstaan door overbelasting, heb te veel gedanst voor mijn doen. Denk je dat je goed bezig bent door meer te bewegen… Na fysiotherapie ging de pijn wat weg (stijve spieren die over de heup lopen waren weer los). Het is verstandig om het rust te gunnen hoorde en las ik. Voor mijn gevoel heb ik dat best gedaan, maar ja, als het langer duurt probeer je toch wat dingen uit. Dat heb ik dus geweten. Wij waren in Scheveningen voor musical The Lion King. Natuurlijk ook even naar het strand geweest, ik moet toch echt de zee zien als ik er zo dichtbij ben. Thuis zag ik bij toeval op mijn telefoon dat we 4,5 km gelopen hadden (ik dacht zo’n 2 km). Dat kon mijn heup niet aan. Dus ik zit weer even op de rem.

Voorlopig dus niet op stap in de natuur. Gelukkig kan ik me prima vermaken in vogelhutten en in eigen huis en tuin.

Ik realiseer mij vaak dat al mijn ongemakken heel lastig zijn. Maar als je van dichtbij meemaakt dat mensen de ziekte hebben waar ze niet van kunnen genezen, dan wordt je er even goed bij bepaald… Ook mijn lieve fotovriendin is ernstig ziek. We hadden al weer plannen om, nadat we beide geopereerd waren vorig jaar, dit jaar weer op stap te gaan om samen te fotograferen. Het lijkt er op dat het niet meer gaat lukken. Ook al schijnt momenteel de zon, de wolken er omheen zijn donker.

Allereerst wens ik iedereen die mijn blog leest het allerbeste voor dit nieuwe jaar. Vooral veel gezondheid want als dat hapert dan wordt al het andere ook lastiger. Een nieuw jaar biedt weer nieuw perspectief. Je gaat toch weer eens nadenken over allerlei dingen die misschien niet zo goed zijn of waren. Nieuwe kans om het beter te doen toch.

Zo kamp ik al jaren met overgewicht wat zich niet eenvoudig laat veranderen in een ‘normaal’ gewicht. Er zijn mensen die heel gemakkelijk zeggen: je eet het allemaal zelf op. Alsof je de hele dag zit te schransen. Dat doet pijn, zo’n opmerking, want dat is juist niet zo. Ik vergeet zelfs vaak om wat te eten, vooral tussen de middag. In mijn herinnering ben ik altijd te dik geweest. Maar als ik dan foto’s zie van toen ik jong was, dan was dat helemaal niet zo. Of het is mij aangepraat, of het zit tussen mijn oren ;-). Bijvoorbeeld: toen wij getrouwd zijn 34 jaar (!) geleden, woog ik 58 kilo…. Dat zit diep in mijn geheugen gegrift. Tijdens twee zwangerschappen kreeg ik zwangerschapsdiabetes. De eerste keer is dit pas  na 8 maanden ontdekt. Maar toen was het hek al van de dam en woog ik dik 20 kg meer. De tweede keer ging het net zo, ondanks een ‘dieet’. Uiteindelijk is het jojoën hierna begonnen. Dus suiker is het probleem, terwijl ik al jaren en jaren geen suiker gebruik, tenminste het niet zelf toevoeg. Want het probleem is dus dat heel veel producten (zoals brood) veel koolhydraten bevatten en laten dat nou de suikers zijn die je net niet moet hebben. Omdat ‘men’ zei dat vet en suiker niet goed was, ging je daar meer op letten. Veel ‘light’ producten  waarvan achteraf weer is gebleken dat het helemaal niet goed was. En vet heb je juist wel nodig. Kortom, een wirwar van adviezen en wetenschappelijke beweringen die later weer niet waar bleken te zijn.

Feit is dat ik verschillende problemen heb met mijn gezondheid waarvan ik hoop dat die minder worden als het eindelijk eens zou lukken om flink af te vallen. In de loop van de jaren heb ik, net als iedereen met overgewicht, zo veel diëten en methodes geprobeerd dat ze niet op één hand zijn te tellen. In de praktijk viel ik dan in een paar maanden tijd hooguit 10 kg af en bleef dan stilstaan. Nooit doorbrak ik meer een in mijn ogen ‘magische grens’.  Dan sluipen oude gewoontes (te weinig variatie bijvoorbeeld) er weer snel in en heb je die kilo’s er het volgende jaar weer bij. Een paar jaar geleden ging ik naar een diëtiste en die gaf mij een handreiking naar een koolhydraatarm dieet. Dat werkte in het begin prima. Ik viel weer af en voelde me beter. Totdat ik een operatie moest ondergaan en daarna een tijd rustig aan moest doen en niet alles zelf kon. Geleidelijk viel ik weer in oude gewoontes en daar ging het weer de ander kant op. Alsof mijn lichaam alles vast wil houden voor als het ooit eens nodig mocht zijn…

Daarna ben ik online een koolhydraatarm programma gaan volgen. Elke week kreeg ik een weekoverzicht met wat je de volgende week zou kunnen eten. Dat was ook goed te doen, alleen zat er ontzettend veel herhaling in. Dat vind ik niet fijn, een paar keer per week hetzelfde eten. Het kan voor een keer wel als dat zo uit komt, maar niet elke week. Deze methode heeft me wel veel inzicht gegeven in wat je wel maar vooral beter niet kunt eten.  Wat ik enorm heb gemist de afgelopen tijd met het koolhydraatarm eten was fruit. Gewoon een lekkere frisse appel bijvoorbeeld, daar kon ik echt zin in hebben. Maar dat was niet van toepassing in bovengenoemde methodes want fruit bevat veel suiker en dat moet je dus niet hebben.

Afgelopen december dacht ik er over na hoe ik het in het nieuwe jaar eens zou aanpakken. Met de feestdagen in het vooruitzicht is het toch allemaal lastiger en dan kijk je uit naar het nieuwe jaar. Iemand tipte mij om eens te gaan lezen over Paleo. Dat is ook een koolhydraatarme manier van eten maar gebaseerd op hoe de mens in de oertijd at, dus ook met fruit! Tegenwoordig is onze voeding allemaal zo bewerkt, dat er haast niets te koop is wat nog puur natuur is, behalve in speciaalzaken. Het zou juist andersom moeten zijn! Het is te veel om allemaal over te schrijven, lees het zelf maar op internet als je het interessant vindt, er is genoeg informatie. In elk geval sprak het mij enorm aan. Het biologische eten, daar ben ik echt een voorstander van. Alleen toen het indertijd modern werd zeg maar, irriteerde de term mij enorm. Want biologisch, dat is toch gewoon normaal, zoals wij het in onze eigen tuin verbouwden? Waarom moet dat allemaal duurder zijn dan al dat bewerkte voedsel in de supermarkten? Voordat ik over Paleo had gelezen konden we, als lid van het Drents Landschap, vlees kopen van een Schotse Hooglander. Als dat niet biologisch is? Maar het ging mij om gezond, onbewerkt vlees zonder antibiotica en vooral vers! Zo heb ik ook online biologische kip besteld (gewoon: koopeenkip.nl). Dit past allemaal zo goed in het Paleo verhaal dat het al niet meer moeilijk was om aan te beginnen.

Samengevat: de kop is er af. Deze week ben ik begonnen en ik zal -als een soort therapie voor mijzelf- hier ook de resultaten bekend maken af en toe. Ik gooi mijzelf hiermee enorm in het diepe, geef me helemaal bloot, geheel tegen mijn gewoonte in, maar ben er aan toe. Dus ik hoop dat mijn lezers mijn steun in de rug willen zijn en dat ik over een jaar twee foto’s kan tonen. Eén van vóór ik hier aan begon (die heb ik al gemaakt) en één van hoe het dan is.

Dit is denk ik het eerste blog van mij ooit, zonder een foto.  Maar dat is niet erg. Dit moest ik even kwijt en met de foto’s komt het goed, want:

Op initiatief van Joke Beers-Blom doe ik mee aan een 52 weken fotografie project. Elke week een foto van een ander onderwerp. Een leuke uitdaging. Joke ken ik via mijn weblog. Ze reageerde jaren geleden op een foto van mij en gaf mij tips en adviezen hoe ik mijn foto’s kon verbeteren. Ik heb veel van haar geleerd en omdat ze ook boeken schrijft, een aantal boeken van haar in de kast staan. Leuk!

Het blog hierna start ik met het 52 weken fotografie project.

Groeten, Lenie