Omdat er hier en daar hele heldere druppeltjes omheen hangen vind ik deze het mooist. Het is op de volgende manier tot stand gekomen: ik heb de bakplaat van de oven onder de keukenkraan gelegd, de randen steunden op het aanrecht boven de gootsteen. De kraan heel voorzicht geopend tot er druppelsgewijs water uit kwam. De plaat steeds weer afgedroogd want het leek me het mooist om de 1e druppel te fotograferen. Dat is niet helemaal gelukt 😉
De camera stond op statief en verder heb ik een losse flitser gebruikt. Het objectief is de macro 100 mm, diafragma 2.8 en sluitertijd 1/80. Al met al was het een klusje van een paar uur. Maar erg leuk om eens te proberen.
Dit tortelduifje was bij de buren ergens tegenaan gevlogen en zat versuft op de grond. Nu speelt mij steeds dat liedje van Robert Long door het hoofd 🙁
Even wat anders:
Voor de fotoclub is het onderwerp van onze opdracht over twee weken “water”. Nu ben ik wat aan het experimenteren geweest om een vallende waterdruppel vast te leggen. Ik heb al wel gehoord en gelezen van anderen dat het heel lastig is. Dat heb ik nu ook ondervonden. … tig foto’s gemaakt en geen enkele naar mijn zin. Op deze zie ik nog het meest wat ik wil zien, maar een ander waarschijnlijk niet… Daarom hier mijn vraag: hoe kijk jij tegen deze foto aan? Is het herkenbaar als waterdruppel, etc :
Fotograferen is schrijven met licht. Altijd als ik een foto zie met zo’n mooie zonneharp dan moet ik daar aan denken.
In mijn beleving maakt men dergelijke foto’s in de vroege ochtend, als de zon net op is. Maar vandaag zag ik het zelf, in de middag tegen 14.00 uur. Een echte zonneharp zal ik het niet noemen, ‘t is meer een lichtbundel. Maar zo mooi:
Fotograferen is echt ontspanning, vooral met dit weer is het vooral in het bos heerlijk. Vanmiddag waren we in het bos van Exloo. Wát een paddenstoelen, ontelbaar. Maar nu weer een werkweek voor de boeg 😉
