Op de terugweg van Texel hebben we nog een uitstapje naar Lauwersoog gemaakt. Feit was namelijk dat op Texel mij een paarse strandloper voor de neus wegvloog vanwege wandelaars. Zou voor mij een nieuwe soort zijn. In Lauwersoog zaten ze ook, vandaar. We zagen een klein groepje rusten, samen met een paar steenlopers. En zowat allemaal met de kop in de veren. Dan is het wachten tot er eentje opkijkt en gelukkig was dat het geval:
Eenmaal weer thuis ging ik een dag later weer een rondje door het Lofargebied rijden. Het was er behoorlijk rustig, misschien ook doordat deze havik op de loer zat:
In de omgeving van Stadskanaal was een hele zeldzame gans gespot, een Hutchin’s Canadese Gans. Tja daar ging ik wel even kijken natuurlijk. Gelukkig was Rik aanwezig, degene die deze bijzondere vogel als eerste gespot heeft. Al jaren hoopt hij op een bijzondere soort, wekelijks doorzocht hij groepen ganzen hiervoor. En dan de euforie als zoiets in je beeld komt, geweldig! Rik zocht de vogel voor me op in mijn eigen telescoop en zodoende heb ik ‘m prachtig gezien. Maar dan nog een foto maken… Kluns als ik ben, lukte dat voor geen meter (ver weg ook altijd die beesten…) En die vogel stond ook niet echt stil dus dat hielp ook niet. En dan was ik ‘m weer kwijt in beeld… kortom, niet best. Maar ik heb een beetje een bewijsplaatje, het gaat om de vogel in het midden, ging natuurlijk in een greppel liggen zich te poetsen:
Na werktijd is Teijo ook nog gaan kijken en die had meer geluk, dus bij deze zijn foto:
Maar toch een nieuwe soort! Op dit moment van schrijven wordt deze gans gezien in Friesland.
En omdat we toch mooi bezig waren met nieuwe soorten, viel mijn oog op een ijsduiker die in het Paterswoldse Meer rondzwom. Gezien de vele foto’s zat deze ook ver weg, maar ja, wie niet waagt die niet wint.
Wij op een gegeven moment ook even die kant op, zo ver is het niet. En zowaar, we hadden ‘m snel gespot… midden op het meer… Helaas kwam er ook nog een of andere boot langs te baggeren of zo waardoor de ijsduiker enige tijd uit beeld was. Maar we zagen ‘m terug. Heel wat foto’s verder zijn we weer op huis aan gegaan. Deze foto was de ‘beste’ die ik uit de serie kon vinden:
Mijn lijst van vogelsoorten staat nu op 285.
In onze tuin op de wildcamera kwam ook weer eens wat anders voorbij dan de diverse buurtkatten. Ik zag een fazanthaan, houtduiven en Turkse tortels met takjes slepen, maar ook een bruine rat (brrr) en notabene twee bunzings! Feit is dat in de buurt en naast ons nogal wat vee en kippen worden gehouden de laatste jaren, dus of het daar mee te maken heeft? In elk geval zag ik de rat maar 1 keer maar één van de bunzings meerdere keren. Deze rent min of meer door onze tuin naar die van de buren, hij blijft niet gelukkig. Toch heel apart!
Dit was het wat betreft de maand februari. Ik zie uit naar maart, de maand waarin de blauwborst weer terugkomt. En al die andere kleine zangvogeltjes die onderweg zijn vanuit warmere oorden!
Nadat ik in 2009 mijn eerste digitale spiegelreflexcamera kreeg ben ik intensiever gaan fotograferen. Via cursussen en daarna via een fotoclub heb ik mij meer en meer verdiept in de techniek en allerlei onderwerpen. Eigenlijk kwam natuurfotografie al snel bovendrijven als iets waar ik mij het liefst mee bezig hield. En de grootste voorkeur gaat inmiddels uit naar vogelfotografie. Gelijk ook één van de moeilijkere vormen van fotografie want je bent afhankelijk van verschillende omstandigheden om de juiste foto te kunnen maken.
In het begin genoot ik zo van alle mooie foto’s die ik van anderen voorbij zag komen en ik kon mij niet voorstellen dat ik ooit zulke foto’s zou kunnen maken. Inmiddels geniet ik er van dat het mij af en toe wél lukt en daar ben ik stiekem best trots op.
Fotograferen betekent letterlijk ‘schrijven met licht’, maar het is een samenspel van licht gebruiken, juiste techniek toepassen en onderwerp kiezen. Daarbij is het in de natuur ook vaak geluk hebben dat je gewenste onderwerp aanwezig is, zich mooi laat zien en stil zit, maar ook het weer speelt natuurlijk een rol…
En als dit alles op het juiste moment samenvalt dan lukt het wel om een goede foto te maken. Ik geniet er van als ik weer een voor mij ‘nieuwe soort’ op mijn lijst kan bijschrijven. Want ja, ik heb een lijst in Excel aangemaakt waarop ik dat sinds 2009 bijhoud.
Inmiddels weet ik uit ervaring (klinkt eigenwijs maar zo bedoel ik het niet) dat het in de vrije natuur heel lastig is om een goede foto te maken die aan alle kanten klopt. Voor mijn eigen gevoel moet dat kloppen. Als er iets niet klopt dan gaat die foto de prullenbak in. Maar, alleen als ik er een betere van heb. Zo probeer ik steeds betere foto’s te bewaren en minder mooie foto’s ga ik verwijderen.
Wij ontdekten in de loop van de tijd dat er vogelhutten bestonden. Zowel vogelkijkhutten als fotohutten. Dat is dus niet hetzelfde. Vogelkijkhutten zijn gratis en openbaar, er is een website van, bijvoorbeeld https://vogelkijkhut.nl. Fotohutten kun je huren, meestal voor een dag. Wij hebben dat regelmatig gedaan nadat we eerst vogelkijkhutten hebben bezocht. Een nadeel van een vogelkijkhut is voor ons dat het openbaar is, je hebt dus te maken met andere mensen. Dat hoeft niet altijd een nadeel te zijn, maar wij hebben een aantal keren ervaren dat het heel storend kan zijn. Vooral qua lawaai door veelvuldig (luid!) praten met elkaar en totaal geen begrip hebben voor anderen. Ook ervaar ik persoonlijk dat de kijkgaten in vogelkijkhutten soms óf veel te hoog óf veel te laag zitten. Dan kun je niet ontspannen kijken want je krijgt last van je houding. Dus dan hou je het niet lang vol.
In een fotohut is het vaak veel comfortabeler. Er is bewust een plek gecreëerd zodat je goed zicht en licht hebt op de plek voor je waar je vogels kunt verwachten. Je standpunt is meestal lager dan bij een kijkhut en de afstand tot de vogels korter. Vaak bij een plasje of vijver, soms aangelegd en soms natuurlijk. Je zit comfortabel op een stoel, er is soms elektriciteit aanwezig en soms zelfs een toilet. Zo niet dan is het behelpen met een emmer.
weerspiegeling grote bonte specht voor een fotohut
Wat betreft de vogels die je aan kunt treffen, dat is natuurlijk altijd afwachten. Want vogels kunnen vliegen, zo zijn ze er en zo zijn ze weer weg. Je moet wel het geduld kunnen opbrengen om een dag, of een groot deel van een dag, daar te zitten. Het spreekt voor zich dat je voldoende drinken en eten bij je hebt. Je kunt in verband met verstoring niet altijd even de benen strekken in de omgeving, dan jaag je gegarandeerd de aanwezige vogels weg.
Zo hebben wij inmiddels al een aantal keren een fotohut geboekt. De laatste keer was kortgeleden in Oranje, in het natuurgebied Diependal. Daar heb je een openbare vogelkijkhut, die kun je vrij bezoeken. Maar het Drents Landschap heeft onder die vrij te bezoeken hut een fotohut gemaakt. Die fotohut kun je boeken en dan heb je jouw eigen privé plekje. Een groot nadeel is hier dat de bezoekers van de vogelkijkhut dus boven je zitten en dat is soms heel erg lawaaierig. Zo hebben wij dat ‘s morgens ervaren. Er kwamen steeds groepjes mensen die luidruchtig met elkaar aan het praten waren. Echt irritant want in het gebied zijn ook kraanvogels en die zijn bijzonder storingsgevoelig. Ik snap ook werkelijk niet wat je in een vogelkijkhut doet als je toch maar alleen zit te kleppen met elkaar. Ga dan thuis bij elkaar op bezoek en val een ander er niet mee lastig. Overal hangen bordjes die je er op wijzen om stil te zijn en respect te hebben voor de natuur en elkaar. Maar dat wordt blijkbaar niet gelezen. ‘s Middags was het gelukkig een stuk rustiger.
Koekoek man bij vogelkijkhut Diependal (2018)
Er zijn in onze woonomgeving op een half uur rijden ook verschillende fotohutten te boeken. Ik heb ze allemaal bezocht en vond dat in het begin heel leuk. Vooral toen ik net thuis kwam te zitten omdat ik volledig afgekeurd werd door gezondheidsproblemen. Het was heerlijk voor mij om lekker rustig een groot deel van een dag vogels te kijken en te fotograferen. Helaas is de commercie ook bij deze fotohutten toegeslagen en sindsdien kom ik daar niet meer. Er kwam steeds meer bij kijken, zoals het voeren van de vogels. Nou vind ik het voeren op zich niet zo’n probleem, dat doen we in de tuin ook. Maar speciaal voeren om roofvogels te lokken gaat mij te ver. Er worden dan dode dieren neergelegd als prooi. Alles voor de foto’s.
Verder worden soms lokgeluiden aangezet (word je horendol van als je steeds dezelfde geluiden voorbij hoort komen gedurende de dag) en zelfs kun je hutten boeken waar je de meest bijzondere vogels kunt fotograferen die je in de natuur niet zomaar tegenkomt. Zoals een hop, bijeneters en pestvogels. Net als in een dierentuin of vogelpark betaal je daarvoor dan ook een flink bedrag. Je wordt in sommige gevallen verplicht om met anderen (veelal vreemden of je moet zelf al met een groep gaan) de hele dag stoeltje te wisselen. Dit gaat mij persoonlijk dan te ver, hier houd ik niet van. Ik wil privacy zo’n dag. En het is duur, dat moet je er voor over hebben.
Maar goed, ieder z’n smaak en keuze. Maar ik ben er mee gestopt. We gaan nog een enkele keer samen naar een fotohut als het zo uitkomt, maar het liefst zijn we gewoon in de vrije natuur. Altijd afwachten wat op je pad komt, maar vaak is het volop genieten.
Ik heb zo genoten toen ik pas, in de vrije natuur, voor het eerst een draaihals zag. Dat emotioneert mij gewoon, zo kan ik daar van genieten. Zo’n bijzondere vogel, gewoon in ons eigen Drenthe, vrij in de natuur. En daar zit ik dan vanuit de auto naar te kijken. Dat is zó genieten, onbeschrijfelijk. En vele malen mooier dan wanneer zo’n vogel in een soort volière voor je neus zit.
Draaihals
Sinds 2006 heb ik dit blog in de lucht, een naslagwerk voor mijzelf. Ik heb een aantal vaste volgers die via een mail een bericht krijgen als ik een nieuw blog geplaatst heb. Daar komen wel leuke reacties op.
In de afgelopen jaren is er veel social media bijgekomen en tegenwoordig fotografeert werkelijk iedereen. Dat wordt mede mogelijk gemaakt door de best goede camera’s die tegenwoordig in de smartphones zitten. En we delen alles met elkaar en hopen dat anderen ook mooi (‘vind ik leuk’) vinden wat wij zelf leuk vinden.
Maar is dat het belangrijkste? Is het belangrijk dat je foto’s goed scoren op social media? Dat je veel ‘likes’ krijgt? Voor mij niet. Het is leuk als anderen je foto’s ook waarderen en mooi vinden. Zeker, maar wat ik ook merk is dat heel veel likes worden uitgedeeld als jij ze zelf eerst hebt uitgedeeld. Aangezien ik niet de hele dag met mijn telefoon in de handen kan zitten om op bijvoorbeeld Instagram alles van anderen te liken wat voorbij komt, merk je ook dat je zelf niet veel likes krijgt. Ik heb het wel eens geprobeerd, zodra ik meer like bij anderen, krijg ik ook meer terug.
Dus ik concludeer dat je geen like krijgt alleen vanwege je foto, maar ook als je ze zelf niet veel uitdeelt.
Het zegt mij daarom niet zo veel. Ik waardeer echt de likes van de mensen die mij volgen en mij kennen, zeker weten. En ik hoop dat ze het na het lezen van dit blog ook blijven doen ;-). Maar ik ben kritisch, ik weet het. Ik kan onmogelijk alles liken want ik vind oprecht lang niet alles leuk! Sorry maar dat is echt zo. Het zal niemand boeien wel of geen likes van mij te krijgen, dat weet ik, maar ik wil mij er ook niet zo mee bezig houden. Ik wil doen wat ik zelf mooi (of leuk) vind, en niet wat anderen vinden dat ik leuk moet vinden. Dit komt ook zeker weten mede door de beperking in het gebruik van mijn handen. Die plagen mij elke dag met pijn en dat frustreert erg. Want je handen gebruik je de hele dag bij alles wat je doet, let er maar eens op.
Dus dat betekent (verstandige) keuzes maken. En dat valt niet altijd mee. Maar gelukkig valt er nog veel te genieten en dat wil ik dan ook graag blijven doen!
De laatste weken is het echt genieten buiten nu veel vogeltjes weer op hun bekende plekjes terugkomen. En helemaal als ik een paar soorten die ik nog niet had voor de lens krijg binnen een week! In mijn vorige blog schreef ik over de witoogeend als nieuwe soort voor mij. Dat was begin april. Daarna werd er een sneeuwgans gespot in Stadskanaal. Daar moest ik wel even achteraan want die had ik nog nooit gezien. Menigeen zal zeggen, gewoon een witte gans. Maar een sneeuwgans is herkenbaar door de roze snavel en poten, maar ook door de zwarte zogenaamde handpennen. Op deze foto goed te zien:
sneeuwgans
Verder is de sneeuwgans een zeldzame soort in ons land.
Een paar dagen later zag ik dat de draaihalzen weer gespot werden in ons land. Nog nooit had ik er eentje gezien. Een draaihals is een spechtensoort in een onopvallende bruine kleur. Deze zeldzame vogel dankt zijn naam aan z’n flexibele hals die hij alle kanten op kan draaien. Ik ben op zoek gegaan naar een locatie waar deze vogel gezien was. En ook dat was weer genieten… ik stond amper stil met de auto of ik zag een draaihals op een grasveld foerageren. Het verbaasde me hoe klein deze vogel is en het gedrag deed me denken aan dat van de grotere groene specht. Ze pulken volop in de grond op zoek naar mieren, emelten en andere voor hun lekkere hapjes. Ze hebben dan ook een lange tong om hun voedsel te kunnen bereiken.
draaihals
De derde nieuwe soort voor mijn lijst in 1 maand tijd.
Op de terugweg naar huis reed ik nog langs een vrij nieuw stukje aangelegd natuurgebied bij Zuidlaren, het Tusschenwater. Daar zag ik een paar steltkluten, prachtige vogels ook. In Portugal had ik die al eens gespot en een paar jaar geleden in het Lauwersmeergebied. Ze lijken steeds meer voor te komen in ons land. Deze vloog vlak voor mij langs:
steltkluut
In het Lofargebied is alles ook weer tot leven gekomen. Veel vogels die je regelmatig aantreft en ook komen er soms weer onverwachte soorten voorbij. Zo zag ik een vos, geen vogel, maar toch een mooi dier om te spotten.
Zomertalingen zijn ook terug, het mannetje is herkenbaar aan de brede witte streep over de kop:
zomertaling
Graspiepers zijn er volop, je ziet ze op de grond, in de lucht en op hekken en paaltjes:
graspieper
Verder zijn er zeker een stuk of drie snorren in het gebied. Deze vogels danken hun naam aan het geluid dat ze maken: ze snorren dus. En keihard soms. Dat kunnen ze een hele poos ademloos achter elkaar doen.
snor
Vanmorgen trof ik weer een baardman. Eerst hoorde ik al het piepgeluidje, toen zag ik het riet wat bewegen en verscheen dit mannetje, grappig hoe deze zich vasthoudt zo in spagaat:
baardman
Er zit ook steeds een groep kokmeeuwen waarvan een aantal aan het broeden geslagen is. Ze hebben meest hun zwarte kopje weer, in de winter zie je dat niet, dan hebben ze twee zwarte oordopjes, zo lijkt het.
kokmeeuw
Deze soort herinnert mij er steeds aan de zwartkopmeeuw, die lijkt hier erg op, maar heb ik nog steeds niet kunnen vinden. Hopelijk wordt dat binnenkort ook een nieuwe soort voor mij…
Tot slot nog een paapje. Een vogeltje dat valt onder de vliegenvangers. Daar was deze vanmorgen dan ook druk mee bezig, vliegen vangen. Erg beweeglijk vogeltje dat ik amper scherp op beeld kon krijgen. Ze houden van heide en kruidenrijke weilanden en broeden op de grond. De soort is sinds de jaren 50 met zo’n 90% in aantallen afgenomen! Staat op de Rode Lijst. Kenmerkend is de forse witte oogstreep.
Vandaag zijn we op pad geweest met Martijn van Birding Holland. Een uilen en roofvogelzoektocht deze keer. Het was een winderige dag maar gelukkig droog. Als eerste zagen we een buizerd, later nog een aantal meer. Ook een aantal blauwe kiekendieven zagen we, net als een bruine kiekendief.
In een bos zat een bosuil:
Het was bewolkt en dat had natuurlijk invloed op de foto’s. De iso waarde moest flink omhoog.
Een eindje verder in het bos zagen we een grote bonte specht, en ach, die hebben we ook in de tuin :-). Maar… toen we hoorden dat er ook andere bonte spechten (middelste en kleine) in de buurt konden zijn, waagden we het een rondje door het bos te lopen. Op een gegeven moment werd een middelste bonte specht gehoord… en gezien! Een nieuwe soort voor ons, heel erg leuk!
De kleine bonte specht liet zich niet zien helaas.
We reden een stukje verder en vonden een boom met daarin heel wat ransuilen. Ze zaten lekker te relaxen maar hielden ons goed in de gaten.:
Na een tijdje reden we verder richting het Lauwersmeergebied. Grote groepen ganzen zaten op de weilanden. Heel veel brandganzen zagen we, maar ook rotganzen. En tussen één zo’n groep rotganzen vond Martijn een prachtige roodhalsgans!
We kwamen uiteindelijk terecht bij de plek aan de kust waar velduilen zitten. Hier troffen we eerst nog een torenvalk, en toen de velduilen. Nou… ze zaten inderdaad: op de grond. Er stond zo enorm veel wind dat we amper op de been bleven. Dus die vogels hadden groot gelijk dat ze op de grond zaten. Maar voor ons was dit wel even heel lastig fotograferen. Gelukkig waren er een paar mensen in de groep die al vlot een velduil zagen. Zodoende hebben we toch wat foto’s kunnen maken. Alhoewel, het zijn meer zoekplaatjes geworden. Maar toch:
Het was een heerlijke dag, lekker buiten en mooie vogels gezien. Lijkt zo’n excursie je ook wat, dat is dit echt een aanrader. Kijk daarvoor maar eens op BirdingHolland.
