De laatste weken is het echt genieten buiten nu veel vogeltjes weer op hun bekende plekjes terugkomen. En helemaal als ik een paar soorten die ik nog niet had voor de lens krijg binnen een week! In mijn vorige blog schreef ik over de witoogeend als nieuwe soort voor mij. Dat was begin april. Daarna werd er een sneeuwgans gespot in Stadskanaal. Daar moest ik wel even achteraan want die had ik nog nooit gezien. Menigeen zal zeggen, gewoon een witte gans. Maar een sneeuwgans is herkenbaar door de roze snavel en poten, maar ook door de zwarte zogenaamde handpennen. Op deze foto goed te zien:

Verder is de sneeuwgans een zeldzame soort in ons land. 

Een paar dagen later zag ik dat de draaihalzen weer gespot werden in ons land. Nog nooit had ik er eentje gezien. Een draaihals is een spechtensoort in een onopvallende bruine kleur. Deze zeldzame vogel dankt zijn naam aan z’n flexibele hals die hij alle kanten op kan draaien. Ik ben op zoek gegaan naar een locatie waar deze vogel gezien was. En ook dat was weer genieten… ik stond amper stil met de auto of ik zag een draaihals op een grasveld foerageren. Het verbaasde me hoe klein deze vogel is en het gedrag deed me denken aan dat van de grotere groene specht. Ze pulken volop in de grond op zoek naar mieren, emelten en andere voor hun lekkere hapjes. Ze hebben dan ook een lange tong om hun voedsel te kunnen bereiken.

De derde nieuwe soort voor mijn lijst in 1 maand tijd.

Op de terugweg naar huis reed ik nog langs een vrij nieuw stukje aangelegd natuurgebied bij Zuidlaren, het Tusschenwater. Daar zag ik een paar steltkluten, prachtige vogels ook. In Portugal had ik die al eens gespot en een paar jaar geleden in het Lauwersmeergebied. Ze lijken steeds meer voor te komen in ons land. Deze vloog vlak voor mij langs:

In het Lofargebied is alles ook weer tot leven gekomen. Veel vogels die je regelmatig aantreft en ook komen er soms weer onverwachte soorten voorbij. Zo zag ik een vos, geen vogel, maar toch een mooi dier om te spotten.

Zomertalingen zijn ook terug, het mannetje is herkenbaar aan de brede witte streep over de kop:

Graspiepers zijn er volop, je ziet ze op de grond, in de lucht en op hekken en paaltjes:

Verder zijn er zeker een stuk of drie snorren in het gebied. Deze vogels danken hun naam aan het geluid dat ze maken: ze snorren dus. En keihard soms. Dat kunnen ze een hele poos ademloos achter elkaar doen.

Vanmorgen trof ik weer een baardman. Eerst hoorde ik al het piepgeluidje, toen zag ik het riet wat bewegen en verscheen dit mannetje, grappig hoe deze zich vasthoudt zo in spagaat:

Er zit ook steeds een groep kokmeeuwen waarvan een aantal aan het broeden geslagen is. Ze hebben meest hun zwarte kopje weer, in de winter zie je dat niet, dan hebben ze twee zwarte oordopjes, zo lijkt het.

Deze soort herinnert mij er steeds aan de zwartkopmeeuw, die lijkt hier erg op, maar heb ik nog steeds niet kunnen vinden. Hopelijk wordt dat binnenkort ook een nieuwe soort voor mij…

Tot slot nog een paapje. Een vogeltje dat valt onder de vliegenvangers. Daar was deze vanmorgen dan ook druk mee bezig, vliegen vangen. Erg beweeglijk vogeltje dat ik amper scherp op beeld kon krijgen. Ze houden van heide en kruidenrijke weilanden en broeden op de grond. De soort is sinds de jaren 50 met zo’n 90% in aantallen afgenomen! Staat op de Rode Lijst.  Kenmerkend is de forse witte oogstreep.