Vorst… nachtvorst en een beetje mist, dus rijp aan de bomen en struiken. Het geeft gelijk een winters gevoel. Ik vind dit heerlijk weer, vooral als de zon er bij schijnt. Van een aantal mede-fotoclubleden heb ik vorig jaar prachtige foto’s gezien van bevroren zeepbellen. Het is mij nog nooit gelukt hier ook een mooi resultaat mee te halen. Vanmorgen dacht ik: oké, poging zoveel. Ergens moeten wij nog van die flesjes bellenblaas hebben voor de kleinkinderen. Ik heb ze gevonden maar helaas was er 1 leeg en de ander bijna leeg. Toch heb ik er nog mooi mee kunnen spelen. Alleen het resultaat is niet zoals ik had gehoopt! Zoals de titel van dit blog al aangeeft heb ik wel duizend zeepbellen geblazen, waarvan er 999 direct kapot gingen zodra ze ook maar ergens mee in aanraking kwamen. Ik doe vast iets niet goed…

Boven het bevroren grasveld in de schaduw:

Onder de kastanjeboom:

Feit is dat dit best moeilijk is (of ik doe te moeilijk, dat kan ook).  Want wat je wilt is een zeepbel die op een leuke plek (in verband met de achtergrond) gaat liggen. De bedoeling is dan dat er van die mooie vorstveren op ontstaan. Wat je ook wel op de ramen ziet als het vriest. Uit de wind en uit de zon is ook heel belangrijk want anders gaat ‘ie daardoor alleen al snel kapot. Maar allereerst moet er dus wel eentje gaan liggen zonder direct stuk te gaan! Om alle factoren de juiste rol te laten spelen heb je ook heel veel geluk nodig. Ik heb verschillende achtergronden geprobeerd: de heg, een stapel stenen en de tuintafel. Bij de heg ontdekte ik dat al die takjes en bevroren blaadjes eigenlijk obstakels waren voor de zeepbellen. Pats dus. Op de stenen lukte het eerst ook niet, ik vond die ondergrond niet zo mooi, maar ja je probeert wat. Toen ik de moed al begon op te geven zag ik ineens dat er 1 zeepbel was blijven liggen op een steen… wow mazzel. Gauw het statief naar beneden laten zakken en foto’s maken.

Toen zag ik dat er ook al een half bevroren stuk zeepbel op de voorgrond lag. Die had ik dan al gemist… Deze foto vind ik redelijk. Wat mij stoort is de lichte streep op de achtergrond. Dat is de stam van een appelboom waar de zon op scheen. De bol had scherper gekund. Het licht op de bol vind ik wel weer mooi. ook zijn er wel de ‘vorstveren’ op te zien. Wat je ook ziet op deze foto is een heel klein iniminie zeepbelletje. Die zag ik later ook op de tuintafel liggen toen ik daar nog wat pogingen deed een mooie zeepbel te laten bevriezen. Het spul was inmiddels op en ik had nog gauw wat bijgemaakt met afwasmiddel. Maar vanaf dat moment kon ik geen mooie bellen meer blazen, de verhouding was denk ik niet goed. Bij -5 graden was het me inmiddels ook koud genoeg. De vogels waren erg onrustig want die wilden natuurlijk bij het voer in het vogelhok. Doordat ik daar steeds in de buurt was, gingen ze van de heg naar de coniferen en weer terug. Ik dacht ik ga maar weer naar binnen. Toen zag ik ineens dat hele kleine belletje op de tuintafel. Echt niet meer dan een anderhalve centimeter in doorsnee! Helaas was het geen complete bol meer. Maar hierop zie je wel weer die mooie ‘vorstveren’.

Al met al heb ik mij er bijna een uur mooi mee vermaakt. Tot slot heb ik nog de focus stacking techniek toegepast op wat bevroren planten. Die foto’s moet ik nog samenvoegen, dus die komen later.