Wat is het prachtig buiten met wat sneeuw en rijp op de bomen. Compleet een witte wereld met mist. Daar hou ik dan weer niet zo van, van die mist. Maar in combinatie met vorst krijg je toch mooie witte rijp. Er was wel wat sneeuw gevallen, maar dat zag je niet zo aan de bomen. Ik ben natuurlijk wel even op stap geweest om de witte wereld vast te leggen. Hier wat foto’s genomen in diverse plaatsen in mijn woonomgeving:
Winter 2015/2016, wat is er al veel over geschreven. Met kerst was het zo ‘warm’ dat we besloten hadden om te gaan barbecuen. Erg leuk, met een houtkachel aan en lampjes overal. En niet te vergeten een paar goede stukken vlees…. Maar de buitentemperatuur was natuurlijk bijzonder voor die tijd van het jaar. Zoals altijd laat de natuur zich niet door de mens regelen en kregen we gewoon nog winter in januari, zoals wel vaker de laatste jaren. Niet bijzonder toch? Maar ‘men’ maakt er een drama van. Als het niet volgens de statistieken gaat, is er paniek. IJzel, sneeuw en rijp, wat wil je nog meer om te fotograferen. Nou is fotograferen buiten iets aparts, want om dat te kunnen doen moeten de omstandigheden voor mij allemaal gunstig zijn. Soms is het buiten prachtig maar lukt het mij niet om op stap te gaan. Gelukkig kan ik in de tuin ook erg genieten, van het roodborstje bijvoorbeeld, altijd bereid om te poseren:
IJs op het dakraam laat zich ook mooi fotograferen, maar omdat de opkomende zon er op scheen moest ik nog snel zijn ook. De eerst druppels smeltwater begonnen zich al te vormen:
Woensdag moest ik in de buurt zijn van het Lofar-gebied en kon het niet laten er even te kijken. De klinkerweg daar is normaal al erg slecht en nu lag er ook nog sneeuw. Dus uitkijken geblazen, want je zit zo met de auto in de sloot bij deze omstandigheden. Ik ben dus heel verstandig aan het begin van de weg blijven staan. Als je dan de motor uitzet en de ramen open doet, en gewoon luistert naar de vogels… het leek wel voorjaar te worden. Tot mijn verbazing zag ik al weer een roodborsttapuit. Deze vogeltjes trekken toch meestal verder weg in de winter. Maar misschien is hij gebleven, of al weer terug? Wie zal het weten?
Ik zag er verder een aantal waterpiepers, drie witgatjes, heel veel ganzen en een aantal grote zilverreigers.
Na een mistige avond en nacht zat er de volgende ochtend rijp op bomen en struiken. Ook weer een mooi gezicht:
Ter afsluiting deze keer nogmaals een roodborst, het blijft mijn favoriete vogeltje:
Vanaf de Eggishorn zijn we teruggelopen naar het tussenstation van de kabelbaan. Het was een behoorlijke afdaling waarbij we veel over rotsen en stenen moesten lopen.
Onderweg kwamen we gereedschappen en handschoenen tegen waarbij we ons afvroegen waar de personen die deze materialen toebehoren, gebleven zouden zijn… Later bleek dat ze lunchpauze hadden…
Resten sneeuw en allerlei bloemetjes kwamen we veelvuldig tegen:
Vrijdag de 16e hebben we vanuit Fiesch de lift genomen naar de Aletschgletsjer. Deze gletsjer is 24 km. lang en ligt op 2200 m. hoogte tussen bergtoppen van zo’n 4000 m. hoogte! Toen we uit de cabine kwamen dacht ik dezelfde poster te zien als die in ons hotel hing, maar een paar stappen verder besefte ik ineens dat het uitzicht daadwerkelijk zo was! De tranen sprongen me spontaan in de ogen, zo indrukwekkend was het!
Er was veel bewolking en daardoor konden we de hoogste bergtoppen van Zwitserland van daaruit niet zien, behalve de Matterhorn, die hebben we even kunnen zien. Door de wisselende bewolking was het licht ook steeds anders, wat een schouwspel!
