Nadat ik in 2009 mijn eerste digitale spiegelreflexcamera kreeg ben ik intensiever gaan fotograferen. Via cursussen en daarna via een fotoclub heb ik mij meer en meer verdiept in de techniek en allerlei onderwerpen. Eigenlijk kwam natuurfotografie al snel bovendrijven als iets waar ik mij het liefst mee bezig hield. En de grootste voorkeur gaat inmiddels uit naar vogelfotografie. Gelijk ook één van de moeilijkere vormen van fotografie want je bent afhankelijk van verschillende omstandigheden om de juiste foto te kunnen maken.

In het begin genoot ik zo van alle mooie foto’s die ik van anderen voorbij zag komen en ik kon mij niet voorstellen dat ik ooit zulke foto’s zou kunnen maken. Inmiddels geniet ik er van dat het mij af en toe wél lukt en daar ben ik stiekem best trots op.

Fotograferen betekent letterlijk ‘schrijven met licht’, maar het is een samenspel van licht gebruiken, juiste techniek toepassen en onderwerp kiezen. Daarbij is het in de natuur ook vaak geluk hebben dat je gewenste onderwerp aanwezig is, zich mooi laat zien en stil zit, maar ook het weer speelt natuurlijk een rol…

En als dit alles op het juiste moment samenvalt dan lukt het wel om een goede foto te maken.  Ik geniet er van als ik weer een voor mij ‘nieuwe soort’ op mijn lijst kan bijschrijven. Want ja, ik heb een lijst in Excel aangemaakt waarop ik dat sinds 2009 bijhoud. 

Inmiddels weet ik uit ervaring (klinkt eigenwijs maar zo bedoel ik het niet) dat het in de vrije natuur heel lastig is om een goede foto te maken die aan alle kanten klopt. Voor mijn eigen gevoel moet dat kloppen. Als er iets niet klopt dan gaat die foto de prullenbak in. Maar, alleen als ik er een betere van heb. Zo probeer ik steeds betere foto’s te bewaren en minder mooie foto’s ga ik verwijderen.  

Wij ontdekten in de loop van de tijd dat er vogelhutten bestonden. Zowel vogelkijkhutten als fotohutten. Dat is dus niet hetzelfde. Vogelkijkhutten zijn gratis en openbaar, er is een website van, bijvoorbeeld  https://vogelkijkhut.nl. Fotohutten kun je huren, meestal voor een dag. Wij hebben dat regelmatig gedaan nadat we eerst vogelkijkhutten hebben bezocht. Een nadeel van een vogelkijkhut is voor ons dat het openbaar is, je hebt dus te maken met andere mensen. Dat hoeft niet altijd een nadeel te zijn, maar wij hebben een aantal keren ervaren dat het heel storend kan zijn. Vooral qua lawaai door veelvuldig (luid!) praten met elkaar en totaal geen begrip hebben voor anderen. Ook ervaar ik persoonlijk dat de kijkgaten in vogelkijkhutten soms óf veel te hoog óf veel te laag zitten. Dan kun je niet ontspannen kijken want je krijgt last van je houding. Dus dan hou je het niet lang vol. 

In een fotohut is het vaak veel comfortabeler. Er is bewust een plek gecreëerd zodat je goed zicht en licht hebt op de plek voor je waar je vogels kunt verwachten. Je standpunt is meestal lager dan bij een kijkhut en de afstand tot de vogels korter. Vaak bij een plasje of vijver, soms aangelegd en soms natuurlijk. Je zit comfortabel op een stoel, er is soms elektriciteit aanwezig en soms zelfs een toilet. Zo niet dan is het behelpen met een emmer.

Wat betreft de vogels die je aan kunt treffen, dat is natuurlijk altijd afwachten. Want vogels kunnen vliegen, zo zijn ze er en zo zijn ze weer weg. Je moet wel het geduld kunnen opbrengen om een dag, of een groot deel van een dag, daar te zitten. Het spreekt voor zich dat je voldoende drinken en eten bij je hebt. Je kunt in verband met verstoring niet altijd even de benen strekken in de omgeving, dan jaag je gegarandeerd de aanwezige vogels weg. 

Zo hebben wij inmiddels al een aantal keren een fotohut geboekt. De laatste keer was kortgeleden in Oranje, in het natuurgebied Diependal. Daar heb je een openbare vogelkijkhut, die kun je vrij bezoeken. Maar het Drents Landschap heeft onder die vrij te bezoeken hut een fotohut gemaakt. Die fotohut kun je boeken en dan heb je jouw eigen privé plekje. Een groot nadeel is hier dat de bezoekers van de vogelkijkhut dus boven je zitten en dat is soms heel erg lawaaierig. Zo hebben wij dat ‘s morgens ervaren. Er kwamen steeds groepjes mensen die luidruchtig met elkaar aan het praten waren. Echt irritant want in het gebied zijn ook kraanvogels en die zijn bijzonder storingsgevoelig. Ik snap ook werkelijk niet wat je in een vogelkijkhut doet als je toch maar alleen zit te kleppen met elkaar. Ga dan thuis bij elkaar op bezoek en val een ander er niet mee lastig. Overal hangen bordjes die je er op wijzen om stil te zijn en respect te hebben voor de natuur en elkaar. Maar dat wordt blijkbaar niet gelezen.  ‘s Middags was het gelukkig een stuk rustiger. 

Er zijn in onze woonomgeving op een half uur rijden ook verschillende fotohutten te boeken. Ik heb ze allemaal bezocht en vond dat in het begin heel leuk. Vooral toen ik net thuis kwam te zitten omdat ik volledig afgekeurd werd door gezondheidsproblemen. Het was heerlijk voor mij om lekker rustig een groot deel van een dag vogels te kijken en te fotograferen. Helaas is de commercie ook bij deze fotohutten toegeslagen en sindsdien kom ik daar niet meer. Er kwam steeds meer bij kijken, zoals het voeren van de vogels. Nou vind ik het voeren op zich niet zo’n probleem, dat doen we in de tuin ook. Maar speciaal voeren om roofvogels te lokken gaat mij te ver. Er worden dan dode dieren neergelegd als prooi. Alles voor de foto’s.

Verder worden soms lokgeluiden aangezet (word je horendol van als je steeds dezelfde geluiden voorbij hoort komen gedurende de dag) en zelfs kun je hutten boeken waar je de meest bijzondere vogels kunt fotograferen die je in de natuur niet zomaar tegenkomt. Zoals een hop, bijeneters en pestvogels. Net als in een dierentuin of vogelpark betaal je daarvoor dan ook een flink bedrag.  Je wordt in sommige gevallen verplicht om met anderen (veelal vreemden of je moet zelf al met een groep gaan) de hele dag stoeltje te wisselen. Dit gaat mij persoonlijk dan te ver, hier houd ik niet van. Ik wil privacy zo’n dag.  En het is duur, dat moet je er voor over hebben. 

Maar goed, ieder z’n smaak en keuze. Maar ik ben er mee gestopt. We gaan nog een enkele keer samen naar een fotohut als het zo uitkomt, maar het liefst zijn we gewoon in de vrije natuur. Altijd afwachten wat op je pad komt, maar vaak is het volop genieten.

Ik heb zo genoten toen ik pas, in de vrije natuur, voor het eerst een draaihals zag. Dat emotioneert mij gewoon, zo kan ik daar van genieten. Zo’n bijzondere vogel, gewoon in ons eigen Drenthe, vrij in de natuur. En daar zit ik dan vanuit de auto naar te kijken. Dat is zó genieten, onbeschrijfelijk. En vele malen mooier dan wanneer zo’n vogel in een soort volière voor je neus zit.

Sinds 2006 heb ik dit blog in de lucht, een naslagwerk voor mijzelf. Ik heb een aantal vaste volgers die via een mail een bericht krijgen als ik een nieuw blog geplaatst heb. Daar komen wel leuke reacties op. 

In de afgelopen jaren is er veel social media bijgekomen en tegenwoordig fotografeert werkelijk iedereen. Dat wordt mede mogelijk gemaakt door de best goede camera’s die tegenwoordig in de smartphones zitten. En we delen alles met elkaar en hopen dat anderen ook mooi (‘vind ik leuk’) vinden wat wij zelf leuk vinden.

Maar is dat het belangrijkste? Is het belangrijk dat je foto’s goed scoren op social media? Dat je veel ‘likes’ krijgt? Voor mij niet. Het is leuk als anderen je foto’s ook waarderen en mooi vinden. Zeker, maar wat ik ook merk is dat heel veel likes worden uitgedeeld als jij ze zelf eerst hebt uitgedeeld. Aangezien ik niet de hele dag met mijn telefoon in de handen kan zitten om op bijvoorbeeld Instagram alles van anderen te liken wat voorbij komt, merk je ook dat je zelf niet veel likes krijgt. Ik heb het wel eens geprobeerd, zodra ik meer like bij anderen, krijg ik ook meer terug. 

Dus ik concludeer dat je geen like krijgt alleen vanwege je foto, maar ook als je ze zelf niet veel uitdeelt.

Het zegt mij daarom niet zo veel. Ik waardeer echt de likes van de mensen die mij volgen en mij kennen, zeker weten. En ik hoop dat ze het na het lezen van dit blog ook blijven doen ;-). Maar ik ben kritisch, ik weet het. Ik kan onmogelijk alles liken want ik vind oprecht lang niet alles leuk! Sorry maar dat is echt zo. Het zal niemand boeien wel of geen likes van mij te krijgen, dat weet ik, maar ik wil mij er ook niet zo mee bezig houden. Ik wil doen wat ik zelf mooi (of leuk) vind, en niet wat anderen vinden dat ik leuk moet vinden. Dit komt ook zeker weten mede door de beperking in het gebruik van mijn handen. Die plagen mij elke dag met pijn en dat frustreert erg. Want je handen gebruik je de hele dag bij alles wat je doet, let er maar eens op.

Dus dat betekent (verstandige) keuzes maken. En dat valt niet altijd mee. Maar gelukkig valt er nog veel te genieten en dat wil ik dan ook graag blijven doen!